و لکم فی القصاص حیاه

و لکم فی القصاص حیاه 

قصاص ، کینه ، انتقام ، بخشش یا خونخواهی 

نسیم خنک سحرگاه روی صورتش شلاق می خورد. بدنش یخ کرده است و پایش پیش نمی رود نمی خواهد برود اما چاره ای نیست باید سرنوشت را قبول کند طناب زیر گردنش را لمس می کند. چه طنابی! آنقدر محکم به هم بافته شده است تا راه فراری نداشته باشد. دیگر آرزویی ندارد. یعنی فرصتش را هم ندارد. تا چند لحظه دیگر کارش تمام می شود راستی زیر قبر باید چکار کند. به خدا باید چه بگوید؟ 

هدفم از این نوشته این نیست که از کار کسی دفاع کنم یا کار کسی رو محکوم کنم.

قبل از آن چند مورد از قصاص های شیرین و تلخ را می نویسم که از اخبار و روزنامه ها دیده بودم تا بدانید قصاص های تلخ و شیرین هم داریم.

* بهنود جوانی بود که در هفده سالگی دوستش را ناخواسته به قتل رساند. تلاش واحد سازش و سالها به تعویق انداختن این پرونده و حتی دخالت هنرمندان عرصه دفاع مقدس نتیجه ای نداد و قصاص شد. صبح روزی که می خواست قصاص شود خانواده اش به مردمی که از آنها تقاضای بخشش می کردند گفتند احتمال زیاد می بخشیمش. ولی داخل زندان مادر مقتول شخصاً صندلی رو از زیر پای بهنود کشید.

* مردمی برای پا در میانی نزد خانواده مقتول رفتند تا بلکه رضایت بدهند. پدر مقتول قرآنی دستش گرفت و گفت به این قرآن قسم می خورم که رضایت خواهم داد. این چنین شد که مردم دیگر دنبال ماجرا را نگرفتند ولی پدر مقتول پنهانی حکم قصاص را گرفت و او را قصاص کرد.

* خانواده ی مقتولی که حاضر به رضایت نبودند و قاتل را قصاص کردند یک بار دیگر هم خانواده مقتول شدند ! برادر قاتل برای خونخواهی برادرش یک عضو دیگر خانواده مقتول را کشت و جالب اینکه بازهم خانواده مقتول قاتل دومی را هم قصاص کردند.

البته قصاص های شیرین هم وجود دارد :

* خفاش های شب ، جنایات پاکدشت و ... که مردم از شنیدن خبر قصاص از شادی در پوست خود نگنجیدند.

و حالا جاهد : کسی که هشت سال حبس کشید و هر لحظه اعدام را جلو دیدگانش دید و خودش تقاضای تعیین تکلیف (حتی قصاص) کرد. شاید به این دلیل این حرف را می زنم که جزو خانواده مقتول نیستم ولی اگرچه قصاص حق مسلمشان بود جا داشت با اعلام انزجاز از قاتل رضایت می دادند و می گفتند مقصر اصلی هنوز زندست . اگر شهلا زندگیشان را به هم نمی ریخت قطعاً شهلاهای دیگر هم وجود داشتند.

می گویند قصاص یعنی چشم در برابر چشم گوش در برابر گوش و مرگ در برابر مرگ است ولی این ها دربرابر چه چیزی هستند :

قاتل محاکمه می شود مقتول نه ، قاتل حبس طولانی می کشد مقتول نه ، قاتل سرزنش می شود مقتول نه ، قاتل همیشه ظالم است مقتول نه ، خانواده قاتل از جامعه طرد می شوند مقتول نه. قاتل هر لحظه باید منتظر مرگش باشد و لحظه ها را بشمارد مقتول نه ، قاتلی که ناخواسته جنایت کرده باید با عذابی الیم صحنه را بازسازی کند مقتول نه.

شاید مقصر این رسانه ها هستند که آش را شور می کردند ولی من واقعاً متاثر و کم طاقت شدم از اینکه کسی التماس کند و صندلی از زیر پایش بکشی.  اگرچه حق مسلم است اما ... آن پسرک کم سن هم با کشیدن صندلی از زیر پای انسانی جان انسانی را گرفت. برایم سخت است که یک نفر با مردن دیگری احساس آرامش کند. 

 کاش اولیای دم می گفتند که الان به آرامش رسیده اند یا نه ؟

هر بار که از این موارد می شنوم متاثر می شم. 

کسی که حاضر نیست ببخشد آیا خدا هم حاضر است گناهان او را ببخشد ؟ نمی دانم. ولی عجب صبری دارد خدا.

کاش بتوانیم به خرده هایی که غربی ها به ما می گیرند جواب بدهیم و زیبایی دینمان را با آرامش و با گذشت نشان دهیم. 

این پاراگراف پایانی را از سایت حقوقی راه مقصود می نویسم :

"در این میان آنچه مانع بخشیده شدن برخی از مقتولان از سوی اولیای دم می شود، این باور است که بخشیدن قاتل باعث پایمال شدن خون مقتول می شود و مقدمات سرزنش اطرافیان فراهم می شود. در حالی که اگر کسی با درایت به فرآیند بخشش توجه کند، چنین مسائلی پیش رویش رنگ می بازد. این همان چیزی است که جابری، دادیار اجرای احکام نیز آن را تایید می کند و معتقد است آنانی که قاتل عزیز خود را می بخشند، بیشتر از آنانی که تقاضای قصاص دارند احساس آرامش خیال می کنند."