برای اینکه بتونیم در تحریم ها دوام بیاریم، باید محصول مورد نیازمون که قبل از تحریم از خارج وارد میشده رو خودمون شبیه سازی کرده و به تولید داخلی برسونیم، هرچند با کیفیتی کمتر که قابل صادر کردن نبوده و فقط نیاز داخل را پاسخگو باشد!
اما برای اینکه از تحریم پیشگیری کنیم، باید از شبیه سازی ِ محصولات ِ کشورهای پیشرفته دوری کرده و بیشتر به سمت تولید محصولاتی پیش بریم که سایر کشورهای دنیا رو به ما نیازمند کنه!
به عنوان مثال در مقابله با تحریم های گوگل دو راهکار موجود است:
راهکار اول: یک موتور جستجوی ِ ایرانی با کیفیت کمتر و صرفا برای رفع نیاز داخلی طراحی کنیم تا آسیب های تحریم کاهش پیدا کند!
راهکار دوم: یک سایت با هدفی متفاوت و طراحی ِ جدید و یکتا برای استفاده ی همه ی ملت ها بسازیم تا هر وقت گوگل و سایر سایت ها خواستند ما را تحریم کنند به این فکر بیافتند که ممکن است متقابلا تحریم هم بشوند!
جمهوری اسلامی ایران سالهاست که سیاست شبیه سازی را در پیش گرفته و حتی در بهترین پیشرفت های علمی خود نظیر پیشرفت های فضایی و پزشکی، خوشحال است که به جمع سایر کشورهای پیشرفته پیوسته و چیزی را تولید کرده که چند کشور پیشرفته ی دنیا قبلا تولید کرده بودند!
طبیعی است که در ابتدای امر یک کشور نتواند روی پای خود ایستاده و از همان ابتدا به فکر تولید محصولاتی جهت نیازمند کردن ِ کشورهای پیشرفته به خود باشد اما بعد از گذشت سی سال از انقلاب مردمی ایران، آیا زمان آن فرا نرسیده که سیاست های دولت در راستای کاهش تمرکز بر روی شبیه سازی و افزایش تمرکز بر روی تولید محصولات یکتا در جهان تغییر پیدا کند؟
تا کی باید کپی کننده باشم؟
به نظرم هنوز کشور به سطح کشور های پیشرقته نرسیده است که بتواند محصولی منحصر به فرد از بقیه تولید کند
ولی با توجه به اینکه کشورمون رشد سریعی در فناوری دارد فکر نمیکنم این نگرانی شما چندان به طول انجامد .
بنظر من مسئله اینجاست که همان کار کپی کردن هم بخوبی انجام نمیشه! یعنی محصول شبیه سازی شده نیازهای داخلی رو هم بخوبی رفع نمیکنه!
گاهی هم پیش میاد که ما از سوی کشوری قدرتمند تحریم میشیم ، توانایی اینکه اون محصول تحریم شده رو خودمون تولید کنیم (با کیفیتی خوب) هم داریم ، ولی محصول رو (با کیفیت چند برابر پایین تر و بطبع قیمتی نازلتر) از چین وارد میکنیم!
من فکر میکنم باید به تولیدکننده های داخلی بیشتر از پیش بها داده بشه!
تمام این سالها در حاشیه بوده ایم وبه کارهای بیهوده ای که منافات دارد با پیشرفت یک کشور مشغول بوده ایم.در طی این ۳۰سال پابه پای مرگ فرستادن بر این کشور وآن کشور و لعن و نفرین فرستادن بر این دولتو آن دولت والبته شعار دادنو شعار دادن ٬همزمان در حوزهای علمی و اقتصادی و... پیش نرفته ایم و امروز کاسه ی چه کنم چه کنم را در دستان خود میبینیم ...۳۰سال زمان کمی نیست ٬واما ما زمان زیادی را از دست داده ایم ونیروهای زیادی هم ٬هم آنهایی که اکنون در حال تولید محصولات یکتا در جهان برای کشورهای دیگر هستند٬هم آنهایی که٬ بگذریم که حرف بسیار است در مورد آنها.و امروز که مشتاقانه ترادامه میدهیم همان راه پر اشتباه گذشته را و همچنان حاشیه ها پر رنگتر میتازند و همچنان ناشیانه کپی میکنیم و...مدتهاست که زمانش فرا رسیده که این سیاستهای پوسیده را تغییر دهیم