دو کلام خودمونی با خدای خودم!

ای خدا! دوست دارم. 

خدا رو شکر می کنم که ماه مبارک رمضان، ماه روزه، ماه مهمونی اجباری خدا فرا رسید. ماهی با تمام مشقت های انسان سازش، نه به پیروی از مکاتب شرقی با اصالت رنج و نه در پیرو مکاتب غربی با اصالت لذت. ساعت ها و زمان های گرسنگی و از اون مهمتر برای من، تشنگی! روزهایی که در طی آن نباید از هر آب سرد کنی بنوشی و به هر آب هویج بستنی ای لبیک نگی! خدا جونم! کرمتو شکر که ماه رمضان تو علیرغم میل های نفسانی ام، سر رسید و تو قصد داری این داروی به ظاهر تلخ و مشقت دار روزه رو، در گلوی من بیماری که از مرض گرفتاری در نفسانیات رنج می برد، بریزی. خدایا! افتخار می کنم مریضی هستم که تو طبیب منی؛ نه آنان که در چرتکه اندازی های مادی که اغلب با سفسطه و مغلطه همراهه، می خوان ماه مهمونی تو رو به دهان ما تلخ کنن. اصلا خدایا! در یک کلام دمت گرم! به این ماه تو نیاز داشتم، هرچند از تشنگی هاش و دیگر مشقاتش گله کنم. کمکم کن تا همه روزها رو با افتخار روزه بگیرم و مهمون پایه ثابت درگاهت باشم ای نازنین. 

توصیه میشه متن دوست عزیز، آقای امیر رباط رو هم تا جایی که حوصلشو دارید، بخونید! 

این ایام مبارکتون باشه. ایشالا تو ماه رمضون، همدیگرو از قلم دعا نندازیم. التماس دعا.