پوزش می طلبم از دوستم، مقداد کریمی بابت اینکه یادآوری کردم روزی تصور می کرد هم مسیر است با من، با اینکه می دانست آن دیدگاه را نمی پسندم.
انتشار پست قبل، یک اشتباه بود.
مقداد
کریمی، بر مسیری که هست، با فکر است. فکرش هر چه که هست، از کلامش خواندم
که لا اقل کمی واقع بین شده.
مسیرش را جدا خواند، برایش احترام قائلم. اصلا احترامم برای مسیری که فکر می کرد با من هست و نبوده، نبود. رفتار افراد احترام می طلبد.
پوزش می طلبم ، برای نگاشتن پستی که نباید می بود.
برای یادآوری مطلبی تلخ، به کسی که نمی خواهد گذشته را به یاد بیاورد.
اما نه... شاید بد نباشد که مسیر جدیدت را، با نگاه به گذشته ات بپیمایی؛
و بدانی نتیجه‌ی تندروی،جز سقوط نیست.مارا یاد مقدادکریمی با نگارش کیهانی نیانداز
خوشحالم از اینکه می گویی منطقت پناهت هست
امید به شنیدن استنباط هایت.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ ن:
باورم نشده. البته اصلا باور من مهم نیست!
مهم این است که از مسیر جدیدت به هر دلیل، رضایت داری.
از چیزی که می دیدم ناراحت نبودم.
نگران بودم؛ و صدایی گفت، نگرانی ام را بد ابراز کردم.
چون می دانم رنجش از یاداوری گذشته ای که نخواهیمش، تلخ است.
هنوز چند تحلیل دارم از کار شما...
اصلا علی الحساب ، گور پدر تحلیل های پیش از وضوح.
منتظرم متنهای جدیدت را ببینم.
ببینم همانقدر که مدعی هستی، منطق در کلامت موج می زند یا خیر.