ز حاصلش بیداری ما...

همیار دیروز و پریروزمان را می‌گویم
او که از یاد نمی‌برم روزی که مهر پلمب انجمن را که زدند هم از پای ننشست
ننشست تا با نامی کار کند و نمایی!
حتی در آن زمان نیز می‌گفت؛ مگر ما را یارای دیگران اجباری است؟!
خوب است تا راه را ادامه‌یی تا نوای بیداری آنان
و رفت تا لب روشنایی
و اکنون گویی در بر اوست...

خوشا حالش را
و ای کاش مرا نیز با او یارای هم نوایی بود در آن زیبایی، در آن روشنایی...
و حالا روشنایی او را حصاری می‌خواهند تا برافتد این روشنایی را
غافل از همیاری یارانش را
یارانی که شاید همواره جنبشی نباشد آنان و راهشان
ولی یاد و راه و بیداریشان
همان که او در پیش بود را می‌گویم
همواره پابرجاست
تا انتهای راه...

گاه با خود می گویم ز چه روی او را بدین حصار باید آمدن؟
با خود کلنجار می‌روم ساعت ها
پاسخش گویی ساده است، ولی دشواریست قناعتش!
آری، پاسخش باشد ما را دشوار ولی در اعماق وجودمان پابرجا
وان راهی که او و همه یاران بودیم سال‌ها در انتظارش ماندگار
تا نماند جنبشی را در این راه تنهایی
و آید ز حاصلش بیداری ما
آری او راست همواره راهش بر ما پابرجا...
میلاد را گفتم که مرا اندوهی روشناک آمد زین حکم ناروا...