نیستم اهل تماشای فوتبال...

نیستم  اهل تماشای فوتبال و اطلاعاتم در این زمینه در حد کودکی خردسال است، همچنین برنامه ها، گفتگوها و پخش مستقیم فوتبال را بیهوده ترین برنامه های تلویزیون و سایر رسانه ها پنداشته و هر برنامه ی دیگری را به فوتبال ترجیح می دهم...

اصول و قوانین همکلاسی ضامن آزادی بیان هستند اما آنچه مهمتر از قانون ِ آزادی است، احساس آزاد بودن است، راجع به فوتبال احساس آزادی بیان ندارم چراکه طرفداران بسیاری دارد و الا چنان نقدی می نوشتم پیرامونش که...  :دی!

بگذریم، مدت ها بود که جهت انتشاری نقدی راجع به فوتبال، تمرین شجاعت میکردم که نتیجه ای نداد، برای همین تصمیم گرفتم، در دنیای فوتبال، نکته ی مثبتی یافته و پیرامون آن بنگارم....

تصورم آن است که می توان آن نکته مثبت را در میان شور و شوق فراوان هواداران فوتبال یافت، زمانی که در کلان استادیوم های دنیا، هم آواز و هماهنگ با یکدیگر، تیم مورد علاقه شان را تشویق می کنند، صدا را بالا می برند، صداهایشان هماهنگ می شود و به اوج می رسد، باز بالاتر می برند صدا را و پر از هیجان می گردند...

صدای جمع، وقتی همراه با هماهنگی است، قابلیت رسیدن به اوج را خواهد داشت، نکته ی مثبت فوتبال، تمرین هماهنگی برای رسیدن به همنوایی، تمرین من ها برای لحظه ای ما شدن، و لذت هیجان برخواسته از انعکاس صدای جمع است!

صدا را وقتی مضاعف می کنند، که حاصل هماهنگی خویش را به گوش بشوند...

اما اگر حاصل همنوایی، در صدای ِ معمول را به گوش خویش نشنوند، برای افزایش صدا، همتی خواهند کرد؟

مردم با نصیحت و تبلیغ و پخش بروشور، همت را مضاعف نخواهند کرد، مردم زمانی به همت مضاعف روی می آورند، که حاصل ِ همت معمول ِ خویش را به چشم ببینند...

اگر از همنوایی های ابتدایی، حاصلی ببرند، اگر آنچه امسال کشت کرده اند را به خوبی درو کنند، سال بعد زمین بیشتری را زیر کشت خواهند برد،

به راستی کجا می رود محصول ِ همنوایی های معمول ِ ملت ما، که آن را لمس نکرده و برای همت مضاعف بی انگیزه اند؟

---

• دستور داده بودند هرکس هر پیشنهادی در رابطه با اصلاح الگوی مصرف دارد...