تولد فکری

سلام؛من مقداد کریمی یک فکرم، هر چند من دیگه اون آدم قبلی نیستم.

من مقداد کریمی برگشته ام.بگذارید از این یک ماه دوریم بگویم.

هر کس به میزان شناختی که از من دارد می داند که من چقدر تمایل به گفتگو در مورد بنیان های فکری ام را دارم ولی متاسفانه معمولا کسی را پیدا نمی کردم و این دور ماندن از دیگران باعث به بیراهه رفتن من میشد

 گمان کنم تقریبا سه هفته پیش بود که فردی به من میل داد و در مورد مطالبم در همکلاسی گفت.گفت که مباحثه علاقه مند است.گفتم چه قدر خوب.گفت که دانشجوست و وب نویسی می کند.گفتم مثل من.گفت تمام مطالبت را خوانده ام.گفتم من هم می خواهم مطالبت را بخوانم.گفت دوست داری همدیگر را ملاقات کنیم؟ گفتم آماده تبادل افکارم.گفت شرط دارد.گفتم باید منطقی باشد.گفت اول اینکه بدون غرض ورزی و برای رسیدن به حقیقت بحث کنیم و دوم اینکه هر که دیگری را قانع کرد نباید عقیده اش را پنهان کند و باید علنی در وب دیدگاه های جدیدش را منتشر کند.گفتم چشم.گفت یا علی.

از آن روز چندین بار همدیگر را دیده ایم.اوایل فقط من می گفتم و او می شنید با قیافه ای حق به جانب و بعد او گفت.چقدر دقیق.ندیدم حتی لحظه ای از جاده منطق و حقیقت دور شود و من در مقابلش حرفی برای گفتن نداشتم.جز خجالت از حماقت بی حد خودم.جز سرخوردگی از روزهایی که در همکلاسی نوشتم.هر جا خواستم از مطالب دفاع کنم مجبور می شدم از جاده انصاف خارج شوم.تا تسلیم شدم.پذیرفتم بخش وسیعی از مطالبم چرندیاتی بیش نبوده است.

فقط اخر کار دستی به شانه ام زد و گفت قولت یادت نرود.ماندن سر قولم همانا و شکستن غرورم همانا.ولی لبیک گفتم و شکستمش.

ما همچنان با هم دوستیم و دور تازه ای از گفتگو ها را آغاز کرده ایم.این بار مقداد کریمی طوری می نویسد که بتواند در برابر دوستش از مطالبش دفاع منطقی کند و دیگر نمی خواهد در برابرش سرافکنده باشد

پ.ن: در ادامه مطلب هایم خواهم گفت کجاها به خطاها رفته ام و دلیل آنها چه بوده است.همچنین باید از محمد جوان اخوان بابت لطفش به من سپاسگذاری کنم