رفتی اما یادت همیشه سبز است...

بیست و هشتم تیرماه یادمان سبزترین برگ باغچه ی عاطفه است که بر خاک افتاد . کوچ عاشقانه ی مردی که حرارت زندگی در نجابت صدایش موج می زد و گیسوی خاطره با سرانگشتان مهربانش شانه می خورد.                      خسرو شکیبایی صدای پای آب را به پای دلهای تشنه ی مردمی جاری کرد که تعبیر ماندگار شهرت را در دفتر خاطرات اصالت جستجو می کنند … یادتان هست چقدر گریه کردیم ؟ حق داشتیم . کسی به خانه ی دوست رفته بود که نشانی آن را با زمزمه ی عاشقانه اش در گوش جانمان به یادگار داشتیم …

    برمن ببخشایید

                            اگر چه خیلی دیر، خیلی دور

                  ولی احساس می کنم، رسیده ام ،شاید

                                                   به شما، به ما ... به او