زمان بی تو سخت بی رحم است...

سراغت را از خوشید گرفتم که سر آسمان روی دوشم خم شد ...

بغض کرده نشانت را از ماه گرفتم که سرم گیچ رفت ...

زمین راهش را از یاد برد ...

نامت را بر گوشه دلم زمزه کردم ...

دنیام بر سرم آور شد ...

زمان بی تو سخت بی رحم است ...

باورم نمیشه برای پدرم دارم می نویسم ./

دو روز قبل، کیارش مظفری زیر پیام تسلیتی در فیس بوک، کامنت زیر را نوشت.

باورم نمیشه تسلیت های توی پروفایلم رو، باورم نمی شه جای خالی بابام رو، و باورم نمیشه من بی او را ..

باور نمی کنم که ضمیر نوشته ی بالای تو به من برمیگرده ..
پنج شنبه بعد از ظهر خواهرم رو از کنکور آورد خونه قرار بود فرداش بریم شمال ( بعد از یک سال همه با هم ) داشت با ما حرف می زد که این اتفاق افتاد ..

جلو چشم های من ، سی ثانیه نشد ؛ حتی چشم هایش رو بست .
هیچ کار نا تمامی نداشت ، جوری رفت که به هیچ کی ضرر نزد نه به امتحان های من نه به کنکور خواهرم ، حتی روز مراسم هم تعطیل بود .. این قدر خوب بود که این قدر خوب رفت.. این قدر خوب بود که براش اینقدر دارم می نویسم ؛

من براش مشکی نپوشیدم .. پیرهنم سفیده ،

اگه الان دارم اشک میریزم به خاطر بابام نیست ..

این اشک ها به خاطر خودمئه ، به خاطر خواهر و مادرمه ..

باز هم می گم باورم نمیشه ضمیر این نوشته بالا به من بر میگرده

و دیروز، کیارش عزیز ما، با لباس سفید، با چشمهای از اشک خشک شده، پیش پای تمام کسانی که برای بزرگ داشت پدرش می آمدند، تمام قد می ایستاد و از حضورشون تشکر می کرد.

هنگام جدایی خواست از زبانش، از تمام کسانی که آمدند و مجالی برای دیدار و تشکر بابت حضورشان نداشت، و تمام کسانی که قصد آمدن داشتند، سپاسگزاری کنم.

با اینکه چندان نمی شناختمش، دوست دارم بداند

غمش بد به دلم سنگینی کرد

پ ن: با پوزش از کیارش مظفری عزیز بابت انتقال این کامنت، بدون کسب اجازه

        و البته با کمی تغییر به دلیل شخصی بودن نوشته