شب آخر ...

شب آخر بودن در تهران  

شب آخر بودن در جمع دوستان 

چقدر از کلمه" آخر" دلم می گیره  

 سلام دوستان عزیز مجازیم. 

امشب آخرین شبی هست که به عنوان دانشجوی کارشناسی تهرانم. روز اولی که تهران اومدم فکر می کردم هیچ وقت این دوران تمام نمی شه. فکر می کردم روز آخری که برگردم شهرستان خوشحالم و جشن می گیرم. غافل از اینکه اون روز آخر کلی خاطرات خواهم داشت. غافل از اینکه از دوستان زیادی باید خداحافظی کنم و مطمئن نباشم دوباره برمی گردم یا نه. 

همیشه از کلمه "آخرین" بدم اومده. آخرین دیدار ، آخرین کلاس ، آخرین غذای سلف() و آخرین شب بودن با دوستان . 

این مدت با دوستان الکترونیکی خوبی بودم که اونها رو مثل دوستهای هم اتاقیم دوست دارم و عاشقانه برای این وبلاگ مطلب می نوشتم و روی وبلاگ تعصب داشتم. 

تا وقتی که قانون همکلاسی اجازه بدهد مطلب می نویسم و عاشق این هستم که لبخند و لذت رو در چهره ماهتون ببینم. 

دوستان عزیزم ازتون متشکرم که همیشه نظرات زیبا و اظهار لطف هاتون شامل حالم شده. برای همه تون آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم هر چه زودتر به مدارج بالا برسید. 

قدر لحظات دانشجویی رو بدونید. هیچ دوره ای به لذت دوران کارشناسی نیست. حتی حرص زدن برای پاس کردن درسهاش هم قشنگه . زندگی دکمه ی بازگشتی نداره و شاید این یکی از زیبایی هاش باشه. 

با آرزوی دیدار مجددتون. 

امیر پورنصرت.