موسیقی صدای تو ترانه موندنه ،حافظ ِخوش کلام شد لالایی شبای تو

              

 نوروز در شعر حافظ

 زکوی یار می آید نسیم باد نوروزی
          
                      از این باد ار مدد خواهی ، چراغ دل برافروزی


بی شک ، رستاخیز طبیعت برای تمام شاعران پارسی سرا در تمام ادوار،
سوژه ای بسیار مهم برای معنا آفرینی ، مضمون سازی و توصیف بوده
است.

« حافظ » این غزل سرای بی نظیر ، همان گونه که به دنیای برون و
درون خود نگاهی متفاوت و عمیق دارد ، از این حادثه ی مکرر ، یعنی
بهار نیز تصور و نمودارهای متفاوت تر ، شاعرانه تر و رندانه تری از
سرایندگان پیش از خود ارائه داده است. « حافظ » تنها به وصف
و نقش زدن تابلوهای رنگارنگ در غزل خود اکتفا نمی کند ، بلکه
توجهی دقیق به معنا آفرینی ، کشف ، عبرت آموزی و پویایی در زبان
 و اندیشه دارد که نوعی راهنمای پویایی و تحرک در زندگی انسانی
حیرت انگیز است.

شاید مهمترین موضوع مورد توجه « حافظ » ، اغتنام فرصت و دریافتن
زندگی کردن در لحظه ی اکنون است.

خوش آمد وزآن خوش تر نباشد

                 که در دستش به جز ساغر نباشد

غنیمت دان و می خور در گلستان

                     که گل تا هفته ی دیگر نباشد

و یا :

خوش تر ز عیش و صحبت باغ و بهار چیست؟

           ساقی کجاست؟ کو سبب انتظار چیست؟

هر وقت خودش که دست دهد مغتنم شمار

            کس را وقوف نیست که انجام کار چیست ؟

نوروز برای « حافظ‌ » نسیم یار ازلی را می اورد که نتیجه ی ان ،
بر افروخته شدن چراغ دل است و دل در شعر و اندیشه ی « حافظ »
کانون آگاهی ست. مهم این که « حافظ » تنها به دل آگاهی اکتفا
نمی کند ، بلکه به نتیجه ی آن آگاهی که پرهیز از زراندوزی و
دلبستگی های ناخوشایند است ، رهنمون می شود و جالب این که
از همین معبر نیز به مبارزه با افسردگی ، رکود ، ایتسایی و به عبارتی
غم می پردازد و انسان های معاصر خود و آیندگان را به شادی
آگاهانه و تحرکی زندگی بخش فرا می خواند. از این رو ، آنان
را  به سیر در طبیعت و مطالعه در مظاهر زیبایی دعوت می کند.


به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
               
                به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی

یا:

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

           فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

اگر غم لشککر انگیزد که خون عاشقان ریزد

          من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم

اصولاً آمدن بهار و نوروز در شعر « حافظ » ، مژده ای بزرگ است که
مرتب تکرار می شود.

مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد

               هدهد خوش خبر از طرف سبا باز آمد

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

               عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد

                چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

دیده ی اعتبار « حافظ » همیشه باز است و بهار ، پیوسته او را به یاد
گذران عمر ، زندگانی جاوید و رستاخیز حقیقی می اندازد.

گلبن عیش می دمد ساقی گلغدار کو ؟

                 باد بهار می رود باده ی خوشگوار کو

هر گل نو ز گل رخی باد همی دهد ولی

                  گوش سخن شنو کجاست ، دیده ی اعتبار کو؟

« گل» به عنوان مظهر بهار در شعر « حافظ » مقامی والا دارد :

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن

                 مقدمش یا رب مبارک باد بر دشت و دمن

برای بسامد بالای این گونه معانی و الفاظ در شعر « حافظ »
با موضوعیت بهار و نوروز می توان 3 منشأ اصلی در وجود
شاعر متصور شد:

1) علاقه ی ذاتی و درونی حافظ به عنوان یک شاعر بزرگ
به مظاهر زیبا و طبیعی که برآمده از روح لطیف و طبع زیبا پسند است.

2) بهره وری شاعر از اندیشه و نگاهی که منجر به دریافت های عرفانی
کشف های شاعرانه ، بیان عبرت آموزی ها و انتقادهای اجتماعی و سیاسی
می شود.

3) هویت خالص ایرانی « حافظ » که روحش را مانند گذشتگان او ، با
نوروز و بهار ، فرهنگ ها و آیین ایرانی پیوند داده است.

نو بهار است در آن بکوش که خوش دل باشی

                       که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی



گرد آوری و تنظیم : مهندس علیرضا حاج شیخ احمدی

________________________________________________

            موسیقی صدای تو ترانه موندنه

         آرامشت زندگی رو عاشقانه خوندنه

         حافظ خوش کلام شد لالایی شبای تو
        
           تا همیشه خیمه زدیم روی هواتون
       
            همکلاسی تقدیم به اون دلاتون

تشکر می کنم از تمام کسایی که توی این سال
 با همکلاسی همراه بودند.

           یه سال با هم حال و هوایی داشتیم

         پنجشنبه شب قول و قرار می زاشتیم.
 
امیدوارم ساز دلاتون با ساز همکلاسی کوک بشه.
برای همه شما سالی خوشمزه آرزو می کنم.

تو را دوباره نقاشی خواهم کرد اما این بار نمی دانم تو را باید
چه رنگی بکشم ؟

                   به رنگ نیلی عشق  ...