شمشیر زبیر، شمشیر مالک

… دل انسان غمگین می شود و می شکند به خاطر این که چرا کسانی که نان انقلاب را خوردند، نان امام زمان را خوردند، دم از امام زمان زدند، دم از ائمه معصومین زدند، حالا طوری مشی می کنند که اسرائیل و امریکا و سیا و هرکسی که در هر گوشه دنیا با اسلام دشمن است، برایشان کف بزنند!

 این ها انسان را غصه دار می کند. ولی به شما عرض کنم، بشارت های الهی این قدر زیاد است که هر غمی را از دل پاک می کند … نباید خیال کرد که اگر چهار نفر آدمی که سابقه انقلابی دارند از کاروان انقلاب کنار رفتند، پس انقلاب غریب ماند. نه آقا!

همه ی انقلاب ها، همه ی فکر ها، همه ی جریان های گوناگون اجتماعی، هم ریزش دارند، هم رویش. ریزش در کنار رویش … بله ممکن است کسانی ریزش پیدا کنند که البته مایه ی تاسف است. وقتی به امیرالمومنین شمشیر زبیر را دادند، گریه کرد. همان طور که گفتم غصه دارد … اما در کنار آن ریزش ها، مالک اشترها هستند، عبدالله بن عباس هاهستند. امیر المومنین هرجا در میدان های جنگ احتیاج به زبان داشت، عبدالله بن عباس میرفت و ایشان را یاری میکرد. هرجا احتیاج به شمشیر داشت، مالک اشتر بود … مثل این رجال نه یکی، نه ده نفر، نه هزار نفر که هزاران نفر بودند.

این طور نیست که شما خیال کنید حالا چهار نفری آدمی که از راه برگشتند و نیرویشان تمام شد معنایش این است که نیروی این گردونه ی عظیم تمام شده است … بله،  ضعیف تر ها وسط راه آذوقه شان تمام میشود …»

قسمتی از خطبه دوم نماز جمعه تهران به امات مقام معظم رهبری / ۲۶ آبان ماه ۷۸

منبع