فرشته های زمینی

لحظه لحظش تبدیل به خاطرات شیرینی شد که هرگز فراموش نمی کنم

یه خانوم کوچولو من و رامین رو غریب گیر آورد و شروع کرد به کتک زدنمون

یه دختر کوچولوی ناز، تا منو دید زد زیر گریه

و امیر کوچولو که هیچکی پیدا نشد تا  بتونه اونو از من بکنه

حسین و حسن دو برادر دو قلو بودند و هادی حسین رو (شاید هم حسن رو) بغل کرده بود و باهاش بازی  می کرد و می خندوندش و قربون صدقش می رفت و اون تو بغلش ملق می زد
یکی از بچه ها که اسمش شهریار بود اومد پیشم. منو مجتبی شروع کردیم به صحبت کردن باهاش
می گفت می خوام مهندس کامپیوتر شم

گفت اون دزده(اشاره به شهاب)به اون پسره(اشاره به رضا)حرف بد زد،گفت گامبو.

آخرش که همه جمع شده بودن دور کیک بردمش اونجا که بین بچه ها باشه

فاطمه که خیلی به موبایل و دوربین و تکنولوژی های برتر علاقه داشت

و آخرای مراسم رفت رو سن و شعر"حالا کمرو بلرزونید" و ... (:D)  خوند

عرشیا به سبک کودکانه ای رقصید و چرخید

امیر مهدی که خیلی بامزه بود و همه چی رو داشت نابود می کرد

این پری مهربون اسمش سمانه ست

سمت راست آقای رودسرابی و پشت ایشون هم دوست خوبم آقای قاضی عسگر که قسمتهای کمی از ایشون نمایان است

پشت دوربین هم فاضل عزیز

منو رام موقع برگشت تو اتوبوس پسرای شیر خوارگاه بودیم

کنار دو تا از این بچه های شیطون نشستم
نیم ساعت صحبت کردیم با هم
اسمشون سهیل و رضا بود
سهیل روحیات لطیفی داشت. مهربون بود
رضا هم خیلی باهوش بود
از صحبتاش فهمیدم که فکر می کنه من هم از بچه های شیرخوارگاه هستم که بزرگ شدم و از اونجا رفتم و دارم درس می خونم و رفتم سراغ زندگی خودم
گفت من می خوام مثل تو بزرگ بشم درس بخونم و ...
اشک تو چشام جمع شده بود


سهیل بعد از 20-25 دقیقه خوابید
دست راستم زیر سرش بود
با رضا حرف می زدم
از همه چی گفت
از توکا و شوکا و گاو و مارمولک باهوش و سوسکه که گاوه خورد و دل درد گرفت
بعد از مدتی هم دست چپم رو بغل کرد و سرش رو گزاشت روی ساعدم و خوابید
موقع پیاده شدن دستم خواب رفته بود
سهیل رو بغل کردم و دست رضا رو گرفتم و با هم رفتیم به سمت در ورودی شیر خوارگاه چند در تو در تو رفتیم تا به بخش اونها رسیدیم
رضا همش اینور اونور رو بهم معرفی می کرد و نشون می داد
از یه در شیشه ای داخل شدیم
رضا گفت نیا تو
اگه می خوای بیای باید پلاستیک پات کنی
از یه خانوم پرستار پرسیدم نباید برم داخل؟
گفت از فرصت استفاده کن برو    روزهای عادی اجازه رفتن به اینجا رو ندارید
همه ی بچه ها رفتند به اطاقی برای تعویض لباساشون
یه سری رو لباسشون نوشابه و کیک ریخته بودن بعضیا هم انقد نوشابه خورده بودن که ...

سهیل و رضا رو تحویل دادم
داشتم بر می گشتم رضا گفت عمو فردا میای؟
این سوال رو یکی دو نفر دیگه هم پرسیدن
گفتم فردا نه ولی قول می دم بازم بهتون سر بزنم
با خودم گفتم
این بچه ها خوشن به خوشیهای چند ساعته
دل می بندن به آشنایی های کوتاه
به افرادی که میان و دو سه ساعتی وقت میزارن و خودشون رو ارضا می کنن که مثلا من انقد خوبم که هر سال یه بار میام سراغ اینا

ناراحت کننده بود برام (یه فکرایی به سرم زد)

رامین موقع برگشت با ناراحتی به پدر مادرای اونا ابراز لطف کرد ...
نمی دونم ...
شاید دلیلشون برای این کار موجه بوده باشه


خلاصه این روز هم تموم شد
از علی ، سپهر ، مجتبی ، مرتضی ، هادی عزیز و سایر دوستان ممنونم به خاطر ترتیب دادن این برنامه و اجرا به بهترین صورت

یکی از خاطره انگیز ترین ، شیرین ترین و غمناکترین روزهای من بود
فراموش نشدنی ...

به خودم قول دادم که زیاد بهشون سر بزنم


پ.ن :   وقتی برگشتم خونه چند ساعت به مامانم نیگاه کردم و از خدا تشکر کردم

از امشب با تاکید بیشتری از خدا می خوام
امیدوارم هیچ کس از این نعمت بزرگ محروم نشه
آمین