بی تو

    

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
 

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
 

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
 

شدم آن عاشق دیوانه که بودم !


در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
 

باغ صد خاطره خندید
 

عطر صد خاطره پیچید

یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
 

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم


ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
 

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
 

من همه محو تماشای نگاهت
 

آسمان صاف و شب آرام
 

بخت خندان و زمان رام
 

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب
 

شاخه ها دست برآورده به مهتاب
 

شب و صحرا و گل و سنگ
 

همه دل داده به آواز شباهنگ


یادم آید :  

تو بمن گفتی :ازین عشق حذر کن !
 

لحظه ای چند بر این آب نظر کن
 

آب ، آئینة عشق گذران است
 

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
 

باش فردا ، که دلت با دگران است
 

تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !


با تو گفتنم :
 

حذر از عشق ؟
 

ندانم
 

سفر از پیش تو ؟
 

هرگز نتوانم
 

روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
 

چون کبوتر لب بام تو نشستم
 

تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
 

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
 

تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
 

حذر از عشق ندانم
 

سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !


اشکی از شاخه فرو ریخت
 

مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !

 

اشک در چشم تو لرزید
 

ماه بر عشق تو خندید


یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
 

پای در دامن اندوه کشیدم
 

نگسستم ، نرمیدم


رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
 

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
 

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
 

بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم