خاتون خیمه‏های سوخته

بگو خاکستر آن همه پروانه را بادها تا کجا بردند؟

بگو در چشم‏های بیابان چه دیدی که حادثه‏ای آنگونه سرخ را اینچنین سپید، سرودی: «ما رأیْتُ الّا جَمیلا».

چشم می‏چرخانم؛ تو را در آن دشت تفتیده می‏یابم که دهمین روز محرم را چگونه طاقت‏سوز و بی‏قرار، سرآوردی با من.

بگو خاکستر آن همه پروانه را بادها تا کجا بردند؟

بگو در چشم‏های بیابان چه دیدی که حادثه‏ای آنگونه سرخ را اینچنین سپید، سرودی: «ما رأیْتُ الّا جَمیلا».

بانوی من! وسعت دردهایت را با کدام کوه بگویم که فرو نریزد؟

عمق زخم‏هایت را با کدام دریا بگویم که گریبان چاک نکند؟

تو آن صاعقه‏ای که بر خرمن ظلم یزیدیان، آتشی ابدی نشاندی.

اگر تو نبودی، صدای حسین علیه‏السلام در همهمه‏های شوم بادهای کافر گم می‏شد.

بی‏تو پیام کربلا در هیاهوی کویر و توفان به فراموشی سپرده می‏شد.

ای خاتون خیمه‏های سوخته! هر چه از رنج‏هایت بسرایم کم است.

حدیث صبوری‏ات زبانزد قرون و اعصار است.

داغ‏های بی‏شمارت، مویرگ‏های جانم را می‏سوزاند.

زبان که به سخن بگشایی، ستون‏های بی‏عدالتی به لرزه درمی‏آیند و نامردمان تیره‏اندیش، چون موش‏های کور به هر سو می‏گریزند.

شانه‏هایت بار گران پیامبری را به دوش می‏کشد؛ پیامبری عاشورا را می‏گویم.

با ما بگو از آن هنگام که نیزه‏ها را کنار می‏زدی، از آن لحظه سیاهِ کنارِ گودال!

با ما بگو از آن ثانیه‏ها که شاپرکانت را سیلی می‏زدند؛ از آن ثانیه که خیمه‏ها را به آتش کینه می‏سوزاندند!

امروز می‏روی و ما را در غم جانگدازت رها می‏کنی.

تنهایمان می‏گذاری در این برهوت بی‏کسی و بی‏مهری.

می‏روی و کوچه‏ها از گام‏های مهربانت خالی می‏ماند.

ای خواهر حماسه، دختر اقیانوس! بی‏تو زمین سترون است و خشک. لبخندهای معطرت را از ما نگیر.

قدم که برمی‏داری، دل‏های آفتاب ندیده به تکان در می‏آید.

حرفی به ما بزن تا بوی یاس‏های سپید در جان‏هایمان منتشر شود.

نگاهمان کن که رودهای مهربانی در وجودمان جاری شود.

دست‏هایم را در پنجره‏های ضریحت قفل می‏کنم و رازهای نگشوده دلم را تنها برای تو می‏گریم.

تو سنگ صبور ساعت‏های بی‏تابی منی؛ مرهم زخم‏های دهان گشوده و نمک‏آجین من.

دمشق، زیر سایه نگاه علوی‏ات به خویش می‏بالد. پرندگانش، آسمان آبی تو را بال می‏گسترند.

ای قدیسه داغ‏آشنا! کوچ غریبت را سیاه می‏پوشیم و بغض می‏کنیم.

زمین در سوگ تو ای عقیله بنی‏هاشم، به خود می‏پیچد، گیسوان درختان شعله می‏کشند و خاکستر می‏شوند.

می‏روی و با رفتنت اندوهی سترگ، تا ابد بر جان‏های گدازانِ ما خیمه می‏زند.

«آه ای صدای شگفت!

کوهها

تو را با دهانی از زلزله

پاسخ گفتند»