یاد رنگین رفیقانم را بر زبان داشته باش

ارغوان 

(    هوشنگ  ابتهاج " سایه " ) 

ارغوان  ! شاخه هم خون جدا مانده من 

آسمان تو چه رنگ است امروز ؟ 

آفتابی است هوا ، یا گرفته است هنوز ؟ 

من در این گوشه که از دنیا بیرون است 

آسمانی به سرم نیست ، از بهاران خبرم نیست 

آنچه می بینم دیوار است .

ارغوان

(    هوشنگ  ابتهاج " سایه " ) 

ارغوان  ! شاخه هم خون جدا مانده من 

آسمان تو چه رنگ است امروز ؟ 

آفتابی است هوا ، یا گرفته است هنوز ؟ 

من در این گوشه که از دنیا بیرون است 

آسمانی به سرم نیست ، از بهاران خبرم نیست 

آنچه می بینم دیوار است . 

آه ، این سخت سیاه آنچنان نزدیک است  که چو برمی کشم از سینه نفس  ،  نفسم را برمی گرداند . 

ره چنان بسته که پرواز نگه در همین یک قدمی می ماند. 

کورسویی ز چراغی رنجور قصه پرداز شب ظلمانی است 

نفسم می گیرد  ،  که هوا  هم اینجا زندانی است . 

هر چه با من اینجاست رنگ رخ باخته است 

آفتابی هرگز ، گوشه چشمی هم بر فراموشی این دخمه نینداخته است . 

من در این گوشه خاموش فراموش شده 

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده 

یاد    رنگینی     در خاطر من گریه می انگیزد 

ارغوانم آنجاست ، ارغوانم تنهاست ، ارغوانم دارد می گرید . 

چون دل من که چنین خون آلود            هر دم از دیده خون می ریزد 

ارغوان ! پنجه خونین زمین ! دامن صبح بگیر 

وز سواران خرامنده خورشید بپرس 

کی بر این دره غم می گذرند. 

ارغوان !خوشه خون ! بامدادان که کبوترها بر لب پنجره باز سحر غلغله می آغازند 

جام پررنگ مرا بر سر دست بگیر 

به تماشاگه پرواز ببر 

آه بشتاب  ! که هم پروازان نگران غم هم پروازند . 

ارغوان ! بیرق گلگون بهار ! تو برافراشته باش . 

شعر خونبار منی 

یاد رنگین رفیقانم را بر زبان داشته باش 

تو بخوان نغمه ناخوانده من 

ارغوان شاخه هم خون جدا مانده من .