روزهای وصل و عشق

شولایی از نور بر شانه‏ات می‏اندازی و دست در دست عاشقان طریق، در حلقه مشتاقان به سماعی ازلی دست می‏گشایی.

پایکوبی می‏کنی در فضایی که از هر زاویه‏اش، عطر خاص‏ترین دقایق هستی جاری‏ست.

دست افشانی می‏کنی در لحظاتی که هیچ کس را بدان راه نیست.

شعله روشن کرده‏ای با دستان نیازی که به درگاه خداوند دراز کرده‏ای.

دستان قنوتت، چونان پروانه‏ای سبک‏بال در فضای قرب بال گشوده‏اند؛ آزاد و رها.

با فکر رسیدن به معبود در ذهن، تو را همراه خویش بالا می‏برند. دستان نیازت طلب می‏کند نازی را که خداوند بر عاشقان خویش عنایت کرده است.

و تو همراه دیگر عاشقان حلقه شوق، چشم بر الطاف الهی دوخته، بر لب جاری می‏کنی ذکر سبزی را که جز تقاضای قرب الی الله نیست.

تو خدا را می‏خوانی تا خداوند نیز تو را بخواند و در آغوش لطفش جای دهد تو را

«ادعونی استجب لکم»

و تو می‏خوانی خدای خویش را.

و تو صدا می‏زنی خالق زمین و زمان را.

و تو طلب می‏کنی لطف بی‏کران پدید آورنده آفرینش را.

و تو بازگو می‏کنی نیاز ازلی خود را به خداوندت، به معبودت؛ به او که لایق ستایش است و سزاوار تمجید، به او که کریم است و رحیم، به او که بزرگوار است و ستّار.

تو با دیگر عاشقان حلقه شوق در روزهایی سبز، در روزهایی که معتکف حرم عشق یار شده‏اید، خدای را می‏جوئید.

این روزها را غنیمت می‏دانید و به اعتکاف می‏نشینید روزهای سپاسگزاری از خالق خویش را.

تو به جمعی می‏روی که در عین کثرت، اوج وحدت است.

سه روز با خودت خلوت می‏کنی تا در خدا غرق بشوی و در تفکری عمیق به سر ببری؛ تفکر در ذات الهی.

این روزهای بلند مرتبه را قدر می‏دانی؛ روزهایی که به عطر دل‏انگیز روزه داری تو و همراهانت آغشته است و با مُهر سبز تبسم، روزه‏هایتان رنگ و بویی خاص می‏گیرد، روزهایی که نمازهایت آنقدر به خدا نزدیک می‏شوند که صدای لبیک را به گوش خویش به وضوح می‏شنوی، روزهایی که تو را خوانده‏اند به خلوتی برای تفکر در معنای حقیقی شوق، وصل و عشق....