میعاد خورشید

   از این همه ظلمت در هراسم

   و در بن بست شب ، فردا را چشم دوخته ام

   ای سپیده ی روشن صبح ! لالایی غربت تو مرا در گهواره  انتظار ،

   سرود دوباره بودن را ترنم می کند

   می بینم :

   در یک آفتاب گرم نیمروز ،

   از پس ِ دیوار خدا ، در روزی که باغستان ها از گریه ی خستگان شکوفایند و زمین ها از اشک های دلشکستگان  سیراب ،

   فرشته ی زیبایی خواهد آمد ؛ آن هم نه تنها ، با چهل کاسکه و سیصد و سیزده سرنشین نور که گرداگرد او را گرفته و او در میان هاله ای از سبد گل اصلاح ، در یک دست جام جهان نما ، مصحف و در دست دیگر تیغ انتقام ، ذوالفقار

   با صدای تندروش ، اما دلکش ،

   بر همه ی جهانیان آیه آیه ی فرج را طنین می افکند .

   هُمای لبخند بر عرّابه ی قاف سایه بر تمام فضا می اندازد .
   و دیگر غرابی نیست که غم را در ماتمکده ها به نفیر آورد .

   ای تمام زیبایی و زیبایی تمام !

   ای همه امید و امید همه !

   ای آبشار روشن و روشنی آبشار !

   ای کوکب همیشه ! ای بدر ابدی و ای خورشید جاوید !

   من به اندازه ی حجم دریاها در انتظارم با همه ی منتظران ،

   انتظاری آبی ، انتظاری سرخ ، انتظاری سفید و انتظاری سبز ،

   تا همه ی قفس ها را خالی ، همه ی سکوت ها را غزل ، همه ی دشت ها را غزال  و

همه ی بت ها را شکسته ، همه ی رویا ها را تعبیر ، و همه ی خستگی ها را آرامش و اهریمن را در زنجیر و بهار را جاودانی ببینیم