آغاز مبارک

بیانیه آخر موسوی که سراسر امید بود همه مارا به این نتیجه قطعی رساند که راه را درست برگزیدیم... 

ما آمدیم تا برای آخرین بار با جمهوری اسلامی اتمام حجت کنیم...آمدیم و با برگزیدن نزدیکترین نزدیکان بنیانگذار جمهوری اسلامی نشان دادیم ما تغییرات هر چند اندک را هنوز هم از مسیر صندوق رای جستجو می کنیم؛توسط کسی که بیشترین دل نگرانی و حساسیت را نسبت به حفظ نظام جمهوری اسلامی دارد؛آمدیم تا نشان دهیم ساختارشکن نیستیم اگر همین ساختارهای به غایت معیوب نیز مارا اندکی؛فقط اندکی تحمل کنند... آمدیم تا برای همیشه تاریخ نشانی باشیم از مردمانی که تغییرات ولو اندک دموکراتیک را اولی و مقدم بر تغییرات وسیع انقلابی می داند...  

اما نتیجه را همگان دیدند...همگان به چشم خود دیدند که دیگر صندوق های رای (حداقل تا اطلاع ثانوی) ظرفیتی برای تحقق خواست های هر چند اندک مردم را ندارند. همگان دیدند و دیدیم که دیگر این ساختارها با چنین ویژگی ها و مختصاتی دیگر مارا هر چقدر هم که سطح مطالباتمان را پایین آوریم تحمل نکرده و نخواهد کرد... 

 روزهای ابتدایی پس از کودتا ۲۳ خرداد و یا به تعبیر خاتمی انقلاب مخملین علیه اراده مردم؛بسیار نا امید بودیم (و بودم) رفتن از اینجا؛رها کردن همه چیز؛انقلاب؛براندازی؛حمله خارجی و ... به یکباره به اذهان نا امید مردم بازی خورده هجوم آوردند.تقصیر مردم نبود؛مقصر حاکمیت بود که از مردمی که روز ۲۲ خرداد با تمام عشق به وطنشان آمده بودند تا حافظ تمامیت جمهوری اسلامی باشند در ۲۳ خرداد و پس از آن در یک چشم به هم زدنی مردمانی این چنین ساخت... 

اما روزها که گذشت؛با دوستان که صحبت کردیم ؛در میان مردم که رفتیم رفته رفته از حالت نا امیدی محض به امیدواری کامل نسبت به آینده روشن رسیدیم...مانند امید های ۲۲ خرداد شاید از جنسی دیگر... 

آری شاید باید این اتفاق به این وضوح اتفاق می افتاد تا همگی (همانطور که مهدی کروبی نیز بدان اشاره دارد)از امیدواری توهم گونه و محض به صندوق رای دست بشوییم و نور امید دیگری را با حضور میلیونی مردم در عرصه در دل جایگزین کنیم... باید این اتفاق می افتاد تا برای همیشه تکلیفمان را با صندوق های جادویی بدانیم... باید این اتفاق می افتاد تا همه و همه(حتی کروبی؛موسوی؛خاتمی و ...-کسانی که سرسخت ترین مدافعان جمهوری اسلامی بوده و هستند-) به این نتیجه بدیهی(از دید آن ها که در بحث های قبل از انتخابات مکررا بدان اشاره می کردند) که ساختار فعلی قادر به برآورده کردن مطالبات مردم از راه دموکراتیک نمی باشد.باید این اتفاق می افتادهمه و همه به این نقطه مشترک برسیم که باید طرحی نو در اندازیم...(نکته ای که هم در بیانیه آقای کروبی و هم بیانیه آقای موسوی تلویحا از آن سخن به میان رفته است) 

 و اما در این میان بیانیه آقای موسوی و آقای کروبی از آن جهت نشانمان داد اشتباه نکرده ایم که هر دو بزرگوار با دور اندیشی و با تکیه بر امید به حضور سبز مردم به راه بی بازگشت ایجاد و تحمیل تغییر را البته از طرق دموکراتیک تاکید نموده و با طرح مسائلی از قبیل همکاری همه نیروهی تحول خواه برای تشکیل جبهه فراگیر صیانت از حقوق شهروندی مردم افق جدیدی را به روی همه اصلاح طلبان و تحول خواهان گشوده اند... 

امید که در سایه این حضور سبز مردمی و تدبیر بزرگان قوم این آغاز مبارک به پایانی مبارک تر برای ایران و ایرانیان بیانجامد...