داستان هبوط انسان

داستان هبوط انسان

داستان بسیار جالبیه. حتماً بخونید

زن به اهریمن گفت:

ـ «مرد، با من به مهربانی و دوستی ست.»

اهریمن، اندیشید. زن ادامه داد:

ـ «مرد، هر صبح مرا به گشت و گذار در باغ ِبرین می برد و مرا هر روز، صدها گل و نسرین هدیه می آورد. روزی به گشتِ کوه ایم و روزی به دیدار دریا. روزی به باغ میوه می­رویم و شبی، در آسمان تیره، ستاره می­شمریم.»

اهریمن، هیچ نگفت. زن پی گرفت:

ـ  «مرد، مرا می ­بوسد و هربار به گیسوان­ام، گل­های رنگ­ارنگ می­گذارد. در هُرم بوسه­ های مرد، چیزی هست که دل­ام را بی ­تاب می­کند. حسی که می­خواهد جداره­ ی قلب­ام را بگشای­اد و از تار و پودِ وجودم بیرون زند، وان­گاه همه در تن او، در پیچد و با او یکی شود. »

اهریمن، سخت در هم رفت. لب بر لب گزید و دست بر دست فشرد. اما هیچ نگفت و خاموش ماند. زن باز گفت:

ـ  «مرد، مرا می­ ستای­د. با وی آرامشی دارم که هرگز با هیچ چیز نداشته­ام. خوش­تر از هر بوی گل است و گواراتر از هر شمیم سحر. بر من زیباتر از هر بهاری ست. گویی در این بهشتِ خداوندی، هیچ نعمتی به شکوه و جلال او آفریده نشده و هیچ لذتی، بالاتر از حضور او نیست. »

گویی در دل اهریمن، آتشی شعله می­فروخت. گدازان و دودآمیز. سنگین و داغ. لیک هیچ دم نمی­زد و آرام به واگویه ­های زن، گوش فرا می ­داد. زن، ادامه داد:

ـ  «مرا مرد، خدای ­واره­ی زیبایی ست. زیبا و بر دوام. هرآن چه در زنده­گی خواهم در وی بینم و هر چه آرامش جوی­ام، از وی بگزینم. او مرا از آن خود می­خواهد و من این همه را به او تقدیم کرده­ام. مرا از همه می­پوشاند و من در ستر اوی ­ام. بر من فرمان می­راند و من از وی فرمان می­پذیرم... »

اهریمن، تاب نیآورد. دستی به مهر و عشق بر دستان زن بگذارد و با آن چشم­های تیره­ ی نافذ، در نگاهِ مسخ­اش، خیره شد. اهریمن گفت:

ـ  «آیا تا به حال هیچ کس، تو را عاشق بوده است تا بدانی که عشق چیست و چه رنگی دیگر دارد؟... »

زن، اندیشناک، به بوته­ های گل سرخ خیره گشت و پاسخ نداد.

اهریمن باز پرسید:

ـ  «آیا تا به امروز، شده که وقتی دست­های­ات را به دستِ دل­داده­ ای می­دهی، از تبِ تندِ عشق­اش، شعله­ ور شوی؟

شده آن گاه که بوسه ­ای بر لب­ات می­گذارد، جداره­ ی لب­های­ات از شدّتِ سوزناکی آن بوسه، تاول بزند؟

شده تا به حال آن سان در آغوش عاشق­ات فشرده شوی که حس کنی هیچ فاصله­ ای میان شما نیست؟

شده تا به اینک آن سان در تو نگاهِ آه­ آور و افسون­گر کند که پایابِ هیچ­ات نمانده باشد؟

شده تا به کنون، هیچ قلبی تو را آن سان عاشق شود که جز تو دیگر هیچ ـ حتی خدا را ـ دوست نداشته باشد؟

شده تا به امروز که یک تن، تنها به تو بیاندیشد و جز تو هیچ نخواهد حتی اگرش از بهشت بران­اند و از موهباتِ عدن، محروم­اش کنند؟

شده تا به امروز که دلی در تو آن چنان شعله برافروزد که تمام درختان سرسبز پردیس را تا ریشه بسوزاند و بخشکاند؟

شده آیا که بدانی هر روز، قلبی با طلوع خورشید از عشق تو روشن می­گردد و با غروب آن، در عشق تو می­میرد و با برآمدن ماه، ناله از سر می­گیرد و بر مهتاب می­ نگرد تا روی تو را بیند و از آفتاب، نام تو را می­پرسد و هر سیبی که بر شاخ­سار می­بیند، می ­چیند تا به یاد لب­های تو از آن بوسه بردارد؟...

آه!... تو چه می­دانی که عشق چیست؟...

تو چه می­دانی که عشق از کدامین فرازه­ای بالابلند آمده است؟ تو چه می­دانی که عشق چیست؟ و عاشق کدام است؟ و لذتِ عاشقی چه طعمی را در ذایقه­ ی تو، به یادگار خواهد نهاد؟ تو از عشق چه می­دانی؟

آن گاه که عاشق سر از بالش خواب برمی­ دارد، تنها نام معشوق است که بر لب دارد و تنها به امید او ست که روز تازه را می­ آغازد. در اطرافِ خانه ­ی معشوق می­گذرد تا مگر او را از دورتر فاصله­ای ببیند و آرام گیرد. هرآن چه را که می­اندیشد روزی دستان معشوق با آن آشنا شده و یا روزی آشنا خواهد شد، می ­بوسد و می ­بوی­د و بر دیده می­کشد.

آن گاه که عاشق، معشوق را با دیگری می­بیند، از شدتِ خشم و حسادت و غیرت، چون آتش­فشانی گدازان و سوزان، طغیان می­کند. اما هیچ نمی­گوی­د و خاموشی در زبان می­گیرد. نام معشوق را بر هر چه می­گذارد و آن هرچه را به نام ـ بارها و بارها ـ می­خواند تا مگر دل­اش آرام گیرد...!

آه!... ای زیبای بهشت!... تو چه می­دانی که عشق چیست؟... »

زن، خیره و حیران در اهریمن نگریست. در اهریمن نگریست که چه سان چشمان­ش از شدتِ عشق، گریان و آب­دار شده است! و در اهریمن نگریست که چه­گونه دستان­ش از حرارتِ مهر، سُرخیده­ اند! در اهریمن نگریست که تا چه پایه گونه ­های موّربِ خوش­تراشی که داشت، در بُغض و بی­تابی، چین برداشته است!

اهریمن را نگریست که چه قدر عاشقانه در چشمان­اش نگریست!

زن، خاموش ماند. اهریمن گفت:

ـ  «خدا؛ در این بهشتِ کذایی هیچ فرصت و رخصتِ عشق به ما نخواهد داد و این هوای تیره­ ی مسموم، تنها برای همان آدم پرداخته شده تا با تو نردِ بوسه و هم­خوابه­گی ببازد و عشق را بر تو حرام آوَرَد. آدم از عشق چه می­داند؟ که تو را مِلکِ خویش می ­خواند و بر تو مالک است. هیچ عاشق بر هیچ معشوقی مالک نیست و تن­اندام هیچ معشوقی، مزرعه­ ی عاشق نخواهد بود. این بهشتِ مردانه بر همان خدای و آدم بسنده است که زن را در زیباتر ترانه­ای، چون کِشت­زار می­خوانند و بر او هرآن چه که خود می­پسندند، روا می­دارند.

عشق؛ زاده­ ی اهریمن است و تنها من­ام که می­دانم چه پایه باید تو را دوست داشت؟... من­ام که می­دانم گیسوان تو را با چه گل­هایی بیآرای­م! چه زیورها که بر گردن­ت بیآویزم! چه مهرها که به تو بوَرزم و چه بوسه­ ها که بر تو میهمان کنم!

عشق؛ زاده­ی اهریمن است و تنها من­م که می­دانم تو را باید با کدام واژه سرود؟ و تنها من­ام که می­دانم دستان تُرد و ظریفِ تو را باید با کدام جام و شراب، شست و در کدام بستری از گل­های سرخ، پیچاند؟...

تنها اهریمن است که عشق را درست می­داند و تنها تویی که عشق اهریمن را به درستی می­دانی.

نه آدم و نه خدای آدم، هیچ کدام از این آتشی که در دل من است، آگاهی ندارند و من آن سان تو را در شراره­های محبت و مهر خواهم پوشاند که هیچ دوزخی بر تو حرارت نگیرد. هیچ آتشی بر تو شعله نیآورد و هیچ زمهریری تن به­ اندام­ات را سردآجین نگرداند.

من از تو بُتی خواهم ساخت و تو را خواهم پرستید که خدا، برای پرستیدن­م هیچ علاقه­ای ننهاده است.

و خدا چه می­داند که عشق چیست؟ و خدا چه می­داند که اهریمن چه­گونه و تا به چه اندازه می­توانست او را عاشق باشد؟ و خدا هیچ نمی­دانست که اهریمن چه پایه در وی دل­بسته است!... اما تو می­دانی. تو می­دانی. چرا که تو، زیباترین شکل ممکن هستی، و زیباترین شمایل خدایی... »

زن، هیچ نگفت. گیج در معنای سخن اهریمن ایستاده بود. در وی می­نگریست که دستان تب­دار و کشیده­اش را چه­گونه در هم می­فشارد و چه­گونه ردای سپیدِ بلندش را به این سوی و آن سوی می­کشد تا مگر به تن برهنه ­ی زن، عطرآگین شود.

زن پرسید:

ـ  «و تو با من نخواهی خـُفت؟... »

اهریمن گفت:

ـ  «هرگز. تنها تو را به بوسه­ ای میهمان خواهم کرد. که بوسه؛ بزرگ­ترین نشانه­ی عشق است. »

زن پرسید:

ـ  «و تو مرا باردار نخواهی کرد؟ »

اهریمن گفت:

ـ  «هرگز. تنها به تو خواهم نگریست. که نگاه، زیباترین هم­ آغوشی­ با توست و تو تنها مرا برای عشق ورزیدن، کفایتی. »

زن پرسید:

ـ  «و تو بر من مالک نخواهی بود؟ »

اهریمن گفت:

ـ  «هرگز. تو از آن ِخودِ خویش خواهی بود. آزاد و رها و هرگاه که مرا بخوانی، با تو و در کنارت خواهم بود. »

زن پرسید:

ـ  «و تو مرا بر هیچ کس، حرام نخواهی ندانست؟ »

اهریمن گفت:

ـ  «هیچ عشقی نیست تا تو را بر دیگری حرام کند. اگر جز من، کسی آمد که تو را عشقی بیش­تر هدیه داد، من بر تو حرام خواهم آمد. که عشق، حلالیتِ ما ست. »

زن پرسید:

ـ  «هدیه ­ام چه خواهی داد؟ »

اهریمن گفت:

ـ  «دل... دلی که حتی خدا نیز در آن جایی نخواهد داشت! »

زن گفت:

ـ  «چیزی به من بده تا در تو رشته­ ی اطمینان ببندم و هرگز از تو نگسل­م. »

اهریمن چنگ در سینه برد و قلبی سرخ و خونین و تپنده را از میانه­ ی آن بیرون کشید. چونان چون سیبی سرخ و رسیده!

و گفت:

ـ  «این قلب من است که از آن تو ست. و من جز این دل، هیچ نخواهم داشت که همه را به تو پیش­کش کرده­ ام... »

زن، سیب را ستاند که قلبِ اهریمن بود!

 .

.

و آدم، هیچ نمی­دانست! او محکوم به نداشتن ریا بود! محکوم به مقایسه با دروغ های اهریمن...