به خود آ

 

به نام او...

نه مُرادم، نه مُریدم، نه کلامم

نه سلامم، نه علیکم

نه سپیدم، نه سیاهم

نه چنانم که تو گویی، نه چنینم که تو خوانی، و نه آنگونه که گفتند و شنیدی

نه سمائم نه زمینم

نه سرابم، نه برای دل تنهایی تو جام شرابم

نه گرفتار و اسیرم

نه حقیرم، نه فرستاده پیرم

نه جهنم نه بهشتم٬ که چنین است سرشتم

این سخن را من از امروز نه گفتم نه نوشتم، بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم

حقیقت، نه به رنگ است و نه بو

نه های است و نه هو

نه به این است و نه او

نه به جام است و سبو

گر به این نقطه رسیدی به تو سربسته و در پرده بگویم، آنچه گفتند و سرودند

تو آنی

خودِ تو جامِ جهانی

گر نهانی و عیانی، تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی

تو ندانی که خود آن نقطه عشقی، تو اسرار نهانی

همه جا تو ، نه یک جای و نه یک پای، همه ای، با همه ای، همهمه ای

تو سکوتی

تو خودِ باغ بهشتی

تو بخود آمده از فلسفه چون و چرایی

به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی

در همه افلاک بزرگی، نه که جزئی

نه چونان آب در اندام سبوئی، خودِ اویی

به خود آی تا بِدَر خانه متروکه هر کس ننشینی

و بجز روشنی شعشعه پرتو خود هیچ نبینی

و گل وصل بچینی

به خود آ