میرحسین گزینه‌ی مطلوب رهبری و نظام

به گمانم در انتخابات پیش رو با اتخاذ مواضع کاندیداها چنین طیفی را می‌توان مشاهده نمود: احمدی‌نژاد را اصولگرای بنیادگرا٬ رضایی را اصولگرای اصلاح‌طلب٬ موسوی را اصلاح‌طلب اصولگرا و کروبی اصلاح‌طلب پیشرو 

در چنین طیفی میرحسین موسوی به علت اتخاذ مواضع محافظه‌کارانه‌اش و حرکت کندش و برقراری توازنی بین گروه‌ها و تشکیل دولتی ائتلافی شامل همه‌ی احزاب و دسته‌ها و در واقع تعدیل شده‌ای از احمدی‌نژاد٬ آنچنان مطلوب نظام می‌نماید که رهبری به دیدار ایشان رفته و تمایلات خویش را پدیدار می‌سازند! 

اما کروبی که که با اتخاذ مواضع صریح و پیشروی خود مستحکم و استوار ماه‌هاست با برنامه‌های بی‌بدیل خود گام به عرصه نهاده و مطالبات بخش‌های وسیعی از جامعه را با آزادگی‌های وسیع٬ تلاش‌های بی‌دریغ و بیانیه‌های پیشگامانه‌ی خود بیان می‌دارد به حتم نمی‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای نظام باشد٬ چراکه گام‌های بلندتر و پیش‌تری بر می‌دارد...

و به حتم هم احمدی‌نژاد با عملکردهای چهار ساله‌ی گذشته‌ی خود و ضربات محلکی که به کشور در عرصه‌های گوناگون وارد نموده در یک واکاوی عقلانی نمی‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای ادامه‌ی راه نظام باشد. 

محسن رضایی نیز به علت سطح پایین شناخت و همراهی‌اش در جامعه و تجربه‌ی نداشته از رویکرد وی و مشی امتحان شده‌اش در چهار سال گذشته چندان مناسب نمی‌تواند باشد. 

اما مطلوب ما چیست در این میان؟! 

به گمانم مردم روشنفکر و روشنگر ایران سال‌هاست که از مشروطه تا کنون به دنبال مطالباتی با شیوه‌های گوناگونی بوده‌اند که در نهایت به دموکراتیزسیون در تمامی امور بیانجامد٬ و در این انتخابات مطالبات خود را نیافتیم جز در بیانیه‌ها٬ دفاعیات٫ مجاهدات و برنامه‌های پیشروی کروبی... 

آری٬ ما نه در شرایطی هستیم که آزموده را بیازماییم و نه آنچنان بحران زده‌ایم که به دنبال ائتلاف با جناح مقابلی که ما را اینچنین به پس رانده باشیم و حتی بسیج را دریافته و سردار رشیدها را رئیس ستادهای خود نماییم! 

به گمانم ماراست باری دیگر به مانند خرداد ۷۶ به دنبال برآوردن مطالبات خویش باشیم و حال که شیخ اصلاحات با طرح آن‌ها پیروزی ما را تا کنون مسجل نموده دیگر وقت آن است تا با انتخابی قاطعانه به دنبال تحقق آن‌ها باشیم و نه ائتلاف با بسیج و فراموشی آن‌ها...