خداحافظی کرد و شکست..!

صدایی آمد که جلب کرد تمامی اطرافیانش را... همه با تعجب و کنجکاوی بهش نگاه می کردند ، چه صدای عجیبی...!

صدایی آمد که جلب کرد تمامی اطرافیانش را... همه با تعجب و کنجکاوی بهش نگاه می کردند ، چه صدای عجیبی...!

به خودش می پیچه، شاید دچار دردیست ، آری حتما دردی دارد که اینطوری داره بالا و پایین می پره.

بالا و پایین می پره در حالی که نای بلند شدن را نداره ؛ مگه کوه کنده که چهرش اینقده خستس ، کوه نکنده بلکه چیزیو از دلش کنده ، همون چیزی که همیشه دوسش داشت و بهش افتخار می کرد ، همونی که گرماگرم زندگیو همراهش بود و همونی که قبل تر ها براش می نوشت.... آری اون عشق رو کنده بود...

...

ساعاتی بود که تلفن رو قطع کرده بود ولی همچنان مات و مبهوت به همراه فریاد های گوش خراش سکوتش یه جا نشسته بود و صداها و حرفایی که شنیده بود رو برای خودش بازگو می کرد ... با خودش درگیر بود و خودش رو سرزنش می کرد و به راستی که چه جرمی سنگین تر از شکستن دل کسی.... چگونه می خواست جواب پس دهد ولی این کاری بود که انجام داده بود ، این همون چیزی بود که کنده بود.

آیا گناهکار بود ؟   بارها از خودش پرسید ولی راهی نیافت جز مرور ، مرور کذشته ها و خاطره ها.

بارها حرفاشونو به یاد آورد ، تموم اون عاشقوونه ها رو ، تموم اون لامسه ها رو ، تموم اون دوست دارم هارو و تومو اون تا اخرش به پات هستم هارو.... و چه آسون از پایه قطع کرد که دیگه مجبور نباشه به پای چیزی بمونه .... و آیا واقعا به این سادگی بود... اگر اینقدر ساده بوده پس چرا هنوز هم مجسمس ، چرا فقط  مبهوت مونده.

دنبال دلیل گشت و اونموقع بود که یکبار دیگه مورد هجوم سیل  دروغ هایی قرار گرفت که طی این چند وقته شنیده بود و سکوت کرده بود تا جایی که به آرامی شکست تا صدای شکستن اون سکوت دل آرومش رو به هم نزنه.

دروغ...... دوباره چشاش پر شد ولی اینبار دهانش رو باز کرد ولی باز هم کلامی در راه نبود فقط آهی بود که سر داده شد شاید که تسکینی باشه روی اون زخم. .... به یاد آورد ، به یاد آورد اولین صحبت ها و قرار مدار ها رو ، قول هایی که قرار بود صداقت رو بینا بین نگه داره ولی فقط اعتمادیو ایجاد کرده بود که پرده باشه به روی زشتیه دروغ....

اعتمادی که فاصله هارو از بین برده بود و به جاش دلبستگی ایجاد کرده بود حالا  فرو نشوند اون سقف مشترکی که عشق نامگذاری شده بود به روی سرش و اون فقط بی صدا له شد تا کسی نفهمه چه به سرش اومده ، تا کسی به عشق بد بین نشه ، تا کسی از عاقبت عاشقی نترسه....

و زیر لب می گفت ، همچنان عشق زیباست و به خودش القا می کرد که اشتباه از جانب خودشه و باید زندگی کرد ، اگرچه می دونست که زندگی بدون عشق یعنی .... سکوت و سکون.

یاد آخرین کلمه افتاد....  خداحافظ ... و چه دردناک بود خدا حافظی بدون شنیدن دوست دارم و گفتن این جادوی گرم.

ولی سعی کرد از جا بلند شود.... پس بلند شد تا حفظ کند حرمت عشق را . ولی سنگینی روی دلش  احساس می کرد که چون لرزه بر اندامش می افتاد و اون لبخند می زد .... لبخندی به تلخی جرعه ای قهوه  که به تنهایی خورده شد تا شاید تلخی خداحافظ آخر رو از یاد ببره....

خواست که بنویسه... خیلی وقت بود ننوشته بود و با ترس و لرز و با عشق و بارونی که می اومد نوشت... اونقدر نوشت و نوشت تا آروم شد... و در آخر نوشتنش رو با یه جمله تموم کرد ، او نوشت : درود بر عشق که  مرا آفرید تا بیافرینمش و لمسش کنم.

درود بر عشق که  مرا آفرید تا بیافرینمش و لمسش کنم

SIAVASH_PCE