نامه ی پند آموز حضرت علی(ع)/2

                                       (( بسم الله الرحمن الرحیم ))

...من اگر بخواهم می توانم به بهترین نوع این عسل و مغز گندم

و جامه های دیبا راه بیابم؛ولی هیهات که هوای نفسم بر من

چیره شود؛و حرصم مرا به انتخاب غذاهای لذیذ بکشاند-

با آنکه شاید در حجاز یا در یمامه کسی باشد که به یافتن

 قرص نان امید نداشته و هرگز طعم سیری را نچشیده باشد-

یا شب را سیر بخوابم و پیرامونم شکم هایی گرسنه و جگرهایی

سوخته شب را به روز آورند...

چرا؛(ناگفته نماند)از آنچه آسمان بر آن سایه افکنده تنها فدک در دست ما بود؛ 

که گروهی بر آن بخل ورزیدند؛و گروهی دیگر از آن دست شستند؛ 

وخداوند خوب داوری است. 

مرا با فدک و غیر فدک چه کار؟! 

حال آنکه جان آدمی در فردا روز جایگاهش گوری است که در تاریکی 

آن آثارش ناپدید و اخبارش نهان می گردد؛و حفره ای است که هر چه  

فراخش سازند و دست های گورکن بر وسعتش بیفزاید؛ 

باز هم سنگ ها و کلوخ ها آن را تنگ می کنند؛و توده های خاک 

روزنه هایش را می بندند. 

آری؛این جان من است که آن را با پرهیزگاری ریاضت می دهم  

تا به روز آن بیم بزرگ؛در امن وامان وارد صحرای محشرشود؛ 

و بر لبه های پرتگاه صراط استوار بماند. 

من اگر بخواهم می توانم به بهترین نوع این عسل و مغز گندم 

و جامه های دیبا راه بیابم؛ولی هیهات که هوای نفسم بر من 

چیره شود؛و حرصم مرا به انتخاب غذاهای لذیذ بکشاند- 

با آنکه شاید در حجاز یا در یمامه کسی باشد که به یافتن 

 قرص نان امید نداشته و هرگز طعم سیری را نچشیده باشد- 

یا شب را سیر بخوابم و پیرامونم شکم هایی گرسنه و جگرهایی 

سوخته شب را به روز آورند؛یا چنان باشم که شاعر گفته است: 

((همین درد تو را بس که شب سیر بخوابی و پیرامونت 

شکم های گرسنه ای باشد در آرزوی پوست خشک شده 

بزغاله ای(که در زمان قحطی می خورند)) 

بخش اول نامه

                                              ادامه دارد........