نامه ای پند آموز ازحضرت علی(ع)

                                      بسم الله الرحمن الرحیم  

<<(همین درد تو را بس که شب سیر بخوابی و پیرامونت

شکم های گرسنه ای باشد؛در آرزوی پوست خشک شده

بزغاله ای (که در زمان قحطی می خورند)>>        

 نامه ای به عثمان بن حنیف انصاری؛کارگزار خود در بصره  

هنگامی که به آن حضرت خبر رسید که به سور یکی از مردم  

آن سامان دعوت شده  و به آنجا رفته است.  

اما بعد؛ای پسر حنیف ؛به من خبر رسیده که یکی از جوانان

بصره تورابه سوری فرا خوانده و تو هم به سوی آن شتافته ای؛  

غذاهای رنگارنگ وخوشگوار به نزدت می نهادند؛  

و کاسه های بزرگ  برایت می آوردند!   

من باور نمی کردم که دعوت به سفره ی کسانی را بپذیری که  

بینوایانشان را رانده اند و توانگرانشان فراخوانده !  

پس به آنچه از این غذای دندانگیر می جوی بنگر؛  

آنچه در حلال بودنش تردید داری از دهان بیفکن؛ و آنچه به پاکی  

راه تحصیل آن یقین داری تناول کن. 

آگاه باش که  هر پیروی پیشوایی دارد که از او پیروی می کند و 

ازنور دانش او پرتو می گیرد. 

آگاه باش که پیشوای شما از دنیای خود به دو جامه ی ژنده ؛  

و ازخوراکش به دو قرص نان بسنده کرده است.  

زنهار؛که شما این کار را ندارید؛  

ولی مرا به پرهیزگاری و کوشش و پاکدامنی 

 و درستی یاری دهید؛ 

که به خدا سوگند من از دنیای شما زرپاره ای نیندوختم؛  

و از غنیمت های آن مالی ذخیره نکردم؛  

و به جای  جامه ی  کهنه ام جامه ای دیگر فراهم نساختم؛  

و یک وجب هم از زمین آن تصرف نکردم؛و از آن جز به اندازه ی 

خوراک بیماری کم اشتها بر نگرفتم؛  

 و همانا دنیا در دید من پست تر و بی ارج تر از  

 شیره ی تلخ بلوط است.  

نهج البلاغه/نامه ی 45   

                           ادامه دارد....