به هر بارانی پوشه دست در جیبی از کنارم می گذرد، مشکوکم. .

مشکوکم،

به هر بارانی پوشه دست در جیبی از کنارم می گذرد، مشکوکم. .

دوستانم هر آن زمان که پریشان حالم به سراغم می آیند
شاید به گمانشان اصل هم همین باشد ،
اما من اصل را چیز دیگری می دانم ___

آن زمان که شادم ، کسی هست که با من ، برای من به هوا بپرد؟

.
.


. من کیستم؟ دریایی استوایی؟ نیم رخی از ماه شب چارده؟ ونوسی دست بریده که هیچ ربطی به دریا ندارد؟ و یا مترسکی که عاشق کلاغ هاست؟

.

.

.شاید هنوز هم برای دزدین نگاه وقت باشه . البته به قول شاعر از نوع مخمل.اما باران ! باران که میرسد صفها فشرده میشود / از راه باران اما کسی نمی آید و آدمها هراسان میگذرند از فرصتهای رنگی چهارراه و تو دلگیر و تنها راه می افتی با شعر تلخی که میخوانی به زیرلب ؛ آری تو !
.
.
بگذریم ؛.
، روزگاری :
آسمانی که برازنده ام باشد را می یابم . سنگ فرش خیس خیابان ها را طی می کنم و به مقصد می رسم شهرم را طوری می سازم که هیچ قراری بهم نخورد و هیچ صدایی ناتمام باز نگردد. این شهر در نقشة هیچ کشوری نیست ، آن را خودم از عشق ، با عشق و برای عشق ساختم و جایگاه اصلی اش مکانیست در دل دوست.
خویشتن خویش را دوست دارم و همین مرا به این وا می دارد که سهمی از رجعت انسان باشم ، سهمی از خدا شدن ، سهمی از معجزة عشق.
پـــــس_____ بی اراده من هیچ برگی از درختی نخواهد افتاد..