سیب-کاغذ-قیچی

کاغذ و قیچی همان کاغذ و قیچی است اما این بار سیب است که جانشین سنگ میشود.به اقتضای سیاست بازی, این قیچی بود که کاغذ میبرید[فعل قیچی بریدن است],جامعه ای که در آن قلم کاغذ میبرد-واژه ی سنگ را از سیاست بازی برداشته اند جایش سیب گذاشتند-هم بهتر است-هم در هفت سین ایرانیان تقدسی ویژه دارد-هم میوه ای بهشتی است.بیاییم سیاست انتخاباتی را تعریف کنیم که قاعده بازی در آن سیب-کاغذ-قیچی باشد.شعار های انتخاباتی که

همگی از جنس سیب هستند-در این جامعه تنها قیچی کاغذ میبرد.همه جا حرف از فضای معتدل سیاسی, ازادی بیان و افکار و از این جنس شعار های سیبی است.اما[دیده ایم] که حرف ها همان سنگ های خوش تراشی بوده اند که ماهرانه,سیب نشانمان دادند.این بار قلم ها کاغذ پاره میکنند قیچی ها هم میروند گوشه ای مینشینند و سیگار میکشند.بی مناسبت نیست یاد اوری کنیم همان شعار سیب وار رحیم مشایی درباره ی افزایش هتل برای اقامت مسافر ها به تعدادی که شمارش آن از حد سواد انسان بیشتر باشد.کافیست گوشی تلفن را بردارید و برای گذراندن ایام عید-ایام پر سیب-به یکی از هتل ها جهت اقامت زنگ بزنید آن وقت است که به ماهیت سنگی آن وعده سیبی پی میبرید.[بیشتر هم دیده ایم].