دفترچه راز دار

خیلی از اونهایی که قرار بودبشه ، نشد چون.... 

<<ادامه مطلب>>

از روز اول که دیدش  یه چیز جدیدیو تو وجودش حس کرد ، حس کرد آنچه را تا کنون می خواسته یافته ، احساس کرد اگر تا کنون صبر کرده درست بوده چون او ارزش این همه رو داشته. 

بعد از اینکه دیدش،  خودش رو توی تمام صحنه های عاطفی قرار میداد و جای معشوقم اون رو. 

توی تمام فیلم های عاشقانه ایفای نقش میکرد و اون رو به عنوان هنر پیشه ی اول زن قرار می داد ، اگرچه تو ذهنش. 

تمام دیالوگای احساسی رو رو زبانش جاری می کرد و اون رو مخاطب قرار می داد اگرچه با فریاد سکوت. 

بعد از اون دیدار ، تو خیابون دستاشو تو جیبش نگه نمی داشت چون با دستاش داشت دنبال دستای اون می گشت.  

هر جا می دیدش تو دانشگاه ، خیابون ، با بچه ها یا هر جای دیگه شش دنگ حواسش متمرکز اون بود و فکر می کرد که ارزششو داره. 

شبا نمی خوابید ، پشت میزش بود و دفتری جلوش باز ، ولی از درس خبری نبود اون دفتر نوشته هاش و نامه های نفرستادش بود و مامن حرفای نگفتش. 

. 

. 

. 

و تو رویاهاش و افکارش آینده ای رو ترسیم می کرد مملو از با هم بودن. 

آینده ای که ساخته شده بود با دو دست گرمو و دو تا نگاه عاشق گره خورده. 

و هم چنان می ساخت و پیش میرفت . 

. 

. 

. 

و انتظار روزهای بسیاری را داشت تا سنگ تمام رو بگذارد تا اولین باشد واسه تبریک ، تا غافلگیرش کند ، تا بگوید و بشنود . 

و روزها گذشت و رنگ ها برای پسر هم چنان همانند روز اول زیبا و به همان صلابت بودند ولی او غافل از این بود که خودش همراه پالت رنگش در حال فراموشیست. 

او فراموش شد و دور انداخته شد ، شاید چون دیگر نباید میگفت ، می کشید و می ساخت. 

روزهایی که انتظارش را می کشید یکی یکی رسیدند ولی او که می خواست اولین تبریک را بگوید اجازه ی تبریک گفتن را نیافت ، او که می خواست بگوید و بشنود پیدا نکرد گوش و لبی که بشنود و بگوید. 

پس سکوت کردو بیدار نشست و نوشت. 

و ورق دیگر این دفتر را به پایان برد با این جمله که : خیلی چیزها اون جور که خواستم نشد ، ولی دنبال مقصر نیستم و ...  

 خیلی چیزها اون جور که خواستم نشد ، ولی دنبال مقصر نیستم و ...   

بر گرفته از کتاب سرگذشت خودم ، نوشته خودم و به یاد خودش 

SIAVASH_PCE<<