نُه بدبختی!

بدبخت ملتی که ... 

بدبخت ملتی که از مذهب به باور، از گذرگاه دشت و دمن به معبر شهر، و از حکمت به منطق روی می آورد.

بدبخت ملتی که خود نمی بافد آنچه بر تن می کند، خود نمی کارد آنچه می خورد و خود نمی فشارد شرابی را که می نوشد.

بدبخت ملت مغلوبی که دبدبه فاتح را همچون کمال فضیلت می بیند، و زشتی فاتح در دیدگانش زیبایی جلوه می کند.

بدبخت ملتی که در عالم خواب با زیانکاری در می آویزد، اما در بیداری به باطل تسلیم می شود.

بدبخت ملتی که صدای خویش را جز در مراسم تشییع جنازه بلند نمی کند، فقط بر سر گور قدرشناسی خود را نشان می دهد، و زمانی به شورش برمی خیزد که گردن او زیر تیغه ی شمشیر است.

بدبخت ملتی که سیاست او تردستی، فلسفه ی او شعبده بازی و صنعت او سر هم بندی است.

بدبخت ملتی که به فاتحی با نوای نی لبک خوشامد می گوید، آنگاه او را می راند تا از فاتح دیگری با شیپور و ترانه استقبال کند.

بدبخت ملتی که فرزانه ی او بی صدا، قهرمانش نابینا و  وکیل دعاوی اش پشت هم انداز است.

بدبخت ملتی که در آن هر قبیله ای خود را ملتی قلمداد می کند.

(جبران خلیل جبران)