هدیه‌ای از جنس جان!

خدایا ماراروز به روز با این حقیقت آشنا کربلایی آشناتر کن که مقربانت را جام بلا بیش تر می دهی.........  

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد ... نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت ... ولی بسیار مشتاقم ولی بسیار مشتاقم .... که از خاک گلویم سوتکی سازد ... گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش ... تا که پی در پی دم گرم خویش را بر گلویم سخت بفشارد ... و سراب خفتگان خفته را آشفته تر سازد ... تا بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را....

و نترسیم از مرگ مرگ پایان کبوتر نیست مرگ در ذهن اقاقی جاریست مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است در نبندیم به روی سخن زنده تقدیر که از پشت چپرهای صدا می شنویم کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم کار ما شاید این است که میان گل نیلوفر و قرن پی آواز حقیقت بدویم  

 

آسمان لبخند می‌زند زمین می‌پروراند مرگ با داس کهنه خود خرمن زندگانی را درو می‌کنند......

 هیچ چیز بالاتر از آن نیست که بتوانی انسانی را از درد رها کنی و برای نجات او از مرگ قدمی برداری.شاید این پند بزرگان را شنیده باشید که گفته‌اند: «از آنچه که دوست دارید به دیگران هدیه کنید». در حالی که معمولا خلاف این توصیه عمل می‌شود، به طوری که تا سخن از کمک به دیگران به میان می‌آید هر چیزی که دیگر کاربرد ندارد مورد توجه قرار می‌گیرد. 

خدایا من چه امانت دار بدی هستم وتو چه بخشاینده ی بزرگی  

می بینی امانت های تو را چگونه استفاده کردم امانت های تو مسئولیت های بزرگی بر دوشم گذاشت ومن چه ساده فراموش کردم که من در قبال امانتی های تو مسئولم

 زبانم دست هایم چشم هایم  وسیله ای شد برای ازار دیگران چه دل هایی را که با زبان خویش ازار دادم ............

حال نمی دانم چگونه این لطف بی نهایت تو را سپاس گویم شاید پس از مرگ فرددیگری بتواند با استفاده بهتر از ان من را در این شکرگذاری کوچک سهیم کند

من امانتی های تو را می سپارم به کسی که نمی شناسمش امید دارم او شاسته ابن نعمت های تو باشد

می دانم تو خشنود می شوی اگر با این امانتی تو جان دیگری را زنده کنم واجازه نفس کشیدن به او بدهم شاید او بنده ای بهترازمن برای تو باشد شاید این هدیه که صاحب اصلی آن تو هستی مرا ازرده خاطر نسازد که در این دنیا  بی فایده بودم حداقل با مرگم فایده ای  برای دنیای فانی داشته باشم

خدای من   مرا برای فراموشکاری هایم ببخش این هدیه من است به فردی که نیازمند امانتی های تو است پس یاری ببخش که هدیه خوب به رسم یادگاری باقی بگذارم..............

(اگه از نظر ادبی مشکل داشت به خاطر این بود که نویسنده اش خودم بودم)  

 

 اگه دوست داشتی سری به این سایت بزن

سایت ایران اهدا..............