زندگی شیرین است؛

زندگی شیرین است؛  

به خدا رؤیا نیست؛  

نیست این گفته ی من زاده ی خواب خوش دوش،  

راست می‌گویم من.  

زندگی شیرین است.  

در طلوع خورشید؛  

در فروغ مهتاب؛  

در قیام یک موج؛  

یا نشستش در آب؛  

عطر باران بهاری که چکد در صحرا؛ 

خنده ی یک مادر؛  

گریه ی یک نوزاد؛  

یا که آشفتن برگ،  

در پی حملة باد؛ 

رقص مستانه ی پروانه به گرد گلها؛  

زندگی با همه شیرینی خود جلوه‌گر است. 

هیچ آیا دیدی،  

دست صورتگر دهر،  

نقش بد رسم کند؟  

همه آثار سرانگشت طبیعت زیباست؛  

زان که هر نقشی هست،  

جلوه ی روی خداست.  

گر که امروز جهان  

با همه زیبایی،  

سرد و ماتمزده است؛  

گر پرستوی سعادت امروز  

کنج ویرانه ی غمها خفته‌ست؛  

گر که بوی گل سرخ  

جای خود را به تعفّن داده‌ست؛  

این گناه من و توست  

که جهان را از عطر  

پر و آکنده نکردیم هنوز؛  

و شرار آتش  

در دل شب نفکندیم هنوز؛  

باد بی‌رحم خزان  

گر گلی را پژمرد،  

خیز تا رویشی آغاز کنیم.  

گر تف تابستان  

مرغی از شاخ انداخت،  

جای او نغمه‌ای آواز کنیم. 

گر که آهو بره‌ای بی‌مادر  

با لب تشنه به صحرا دیدیم، 

به دهان خشکش  

جرعه‌ای شیر چکانیم به مهر.  

کودکی خسته و خاک‌آلوده  

گر که گریان به زمین افتاده  

قطرات اشکش  

با سرانگشت زداییم ز چهر.  

باز هم می‌گویم:  

زندگی شیرین است،  

تلخ اگر هست، گناه من و توست.  

خنده ی یک مادر؛  

گریه ی یک نوزاد؛  

یا که آشفتن برگ،  

زندگی شیرین است؛