سیاه + سفید = خاکستری!

به نام خدا     

همکلاسی های عزیزی که تازه ثبت نام کردید! 

اینجا بهشت نیست و کمتر از اون چیزیه که فکر می کنید! 

جهنم هم نیست مگر اینه خودتون واسه خودتون تبدیل به جهنمش کنید! 

شما در کشوری قراره از طریق اینترنت آموزش ببینید که وزیر محترم فناوری اطلاعات و ارتباطاتش، پهنای باند 56 کیلو بیت رو برای دانشگاه کافی می دونه! 

در دانشگاهی قراره این آموزش نوپا رو تجربه کنید که برخی از مسئولینش منافع دانشگاه و دانشجو رو از هم جدا می دونند!  

پیام نور هفته ای دوبار کلاس رفع اشکال میزاره، اونم توی شهر خودتون!   اینحا ماهی یک کلاس رفع اشکال میزارن، هر جای ایران هم هستید باید بیاید در حواشی ِ شهر تهران!

البته استادای دانشگاه خواجه نصیر یه چیز دیگن ولی اینجا استادیار برای شما تدریس میکنه و ممکنه شما بعد از اتمام ترم هم استادتونو نبینید، و وقتی برای اعتراض به نمراتتون اقدام می کنید بهتون به دروغ بگن که استادتون در فلان کشوره و جواب ایمیل ما رو هم نمیده!  

هزینه ای هم که پیام نور میگیره با هزینه ی اینجا قابل مقایسه نیست، تازه اگه شنیدید که هزینه ی واحدهای عملی سه برابر شده، نباید تعجب کنید! 

حرف واسه گفتن زیاده، خلاصه میکنم، روی آموزش اینجا حساب باز نکنید، روی توانایی ِ خودخوانی ِ خودتون حساب باز کنید!

در مورد مسائل غیر آموزشی مثل تشکل های دانشجویی، باید بهتون بگم که اینجا برای شما حتی یک انجمن علمی نداره، انجمن ورزشی هم، انجمن سیاسی و ...  

و اگه همت ِ همکلاسی ها نبود، انجمن های غیر رسمی تشکیل نمی شد! 

انجمن غیر رسمی هم مشکلات خاص ِ خودشو داره، بودجه نداره، تکلیفش مشخص نیست، هر روز یه ایرادی بهش میگیرن و ...  

شما اینجا همکلاسی هایی دارید که به حق تو دانشگاههای دیگه نمی تونید امثالشون رو پیدا کنید!  

کسایی که شب تا صبح پشت سیستم هاشون میشینن تا ما بتونیم یه جزوه دانلود کنیم، کسایی که به خاطر وقتی که روی سی دی های مجانی ِ کمک آموزشیشون میزارن، مشروط میشن ولی قبولی دوستاشون رو مرحم  ِ زخماشون میدونن!

کسایی که نسبت به مسئولیت هایی که قبول کردنن چنان احساس تعهدی دارند که حتی اگه کوه رو دوششون بزاری حاضر نمیشن خم شدن رو قبول کنن! 

 کسایی که همدیگرو دوست ندارن ولی موقعی که واسشون مشکلی پیش میاد، یکی میشن! 

و خلاصه کسایی که منفعت همکلاسیشون رو جدای از منافع خودشون نمی دونن! 

موقعی که ما می خواستیم ثبت نام کنیم، هنوز دانشگاه رسانه ای نداشت که از طریق اون صدای صادقانه ی دانشجوهاشو بشنویم، چند تا از دانشجوهای سال بالایی رو گول زدن و بهشون گفتن اگه این ورودی جدیدی ها بیان مشکلاتتون حل میشه!  اونا هم از سادگی حرف مسئولین رو باور کردن و آموزش الکترونیکی رو طوری جلوه دادند که ما جذب بشیم! 

ولی اینبار همونطور که مطلع هستید از 190 نفر پذیرفته شده، حدود 50 دانشجو ثبت نام کردند!     

امسال بر خلاف سال گذشته، دوستان با انتشار متن ها و دادن نظراتی اعلام کردن که میخوان تلاشی جدی برای خودخوانی رو در ترم جدید شروع کنن!  چون خواستن،توانستن است!!!
 

هر کس می تونه تلاششو چند برابر کنه و ضعف دانشگاه رو با تلاشش جبران کنه، بمونه و حرف ِ دیگران هم نا امیدش نکنه!   

ولی اگه ورودی جدیدی هست که نمی تونه خودشو با شرایط سخت اینجا سازگار کنه بهتره همین الان برای انصراف اقدام کنه، حتی اگه از ورودی های سالهای پیش هم کسانی هستند که یا نمی تونن و یا نمی خوان که خودخوانی رو تجربه کنن، بهتره برن انصراف بدن، چون هیچ تضمینی نیست که وضع آموزش بهتر بشه، اگه نمی تونید، نمونید و روزهای جوونیتون رو با امیدواری های الکی نسوزونید، ولی اگه موندید، اینقدر محکم و مصمم بمونید که حتی اگه بقیه ی همکلاسیهاتون بعد از مدتی از تلاش خسته شدن، دیدن جدیت شما بهشون انرژی بده!  

همکلاسی ِ تازه وارد من، اگه موندی، تنها نمی مونی! 

مهندس سلمان هست، حسین محمدی نصرآبادی هست ، کهکشان هست ، همه هستن! 

سوالی داشتی، از این دوستان بپرس!

حرف آخرمم اینه که برای امیدوار شدن و امیدوار کردن، نباید مشکلات آموزشی رو منکر شد! 

مشکلات هست، بهتره به جای فراموش کردن واقعیت های دانشگاه، واقعیت ِ وجود خودمونو به یاد بیاریم و این دو تا رو در کنار هم بزاریم!  

با فراموش کردن مشکلات، فرصت تغییر شرایط رو هم از دست میدیم! 

منکر نشیم مشکلات رو، به جاش قبول کنیم که توانایی حل کردنشو داریم!  

بزرگ فکر کن، کوچک عمل کن، از همین حالا شروع کن!