وبلاگی که هیچ کس نمی تونه ادعای مالک بودنش رو بکنه!

هیچکس حق ندارد، ادعای مالکیت کند...

    چنانچه یک تشکل دانشجویی ِ غیر سیاسی و یا هر دانشجوی مستقلی، شرایط انتخاباتی آزاد و سالم با حضور کلیه ی دانشجویان دانشگاه و به هدف انتخاب مدیری برای همکلاسی رو فراهم کنه!  بنده نام کاربری خودم رو عادی کرده و نام کاربری مدیریتی رو تقدیم منتخب دانشجویان خواهم کرد!

---

---

---

به نام خدا 

چند ماه پیش داشتم با یکی از اعضای جدید در مورد چگونگی انتشار متن در همکلاسی چت می کردم، آدرس ورود به Cp رو بهش دادم، یوز و پسشو وارد کرد و اومد تو! 

گفتم حالا رو مدیریت وبلاگ کلیک کن تا یادداشت جدید واست باز شه!

گفت نمی بینم!  کجا رو میگی!؟

گفتم: خوب، چی میبینی؟ 

گفت: اینجا نوشته مالک، حمید توکلی، تاریخ ایجاد، 30 شهریور و .... 

وقتی اسممو بغل واژه ی مالک دیدم، یه لحظه جا خوردم!  

چند سالی هست که با بلاگ اسکای کار میکنم، و مدت هاست که هر روز قبل از ورود به بخش مدیریت وبلاگ اسممو می بینم، برام عادی شده بود، اصلا انگار ندیده بودم این واژه رو! 

تا زمانی که وبلاگ های شخصی داشتم، این واژه مشکلی نداشت، توی کنترل پنل ِ خودم، اسم خودم رو میدیدم، ولی یه لحظه که فکر کردم، دیدم هر بار که همکلاسیهام میخوان متن منتشر کنن، قبل از هر چیزی اسم منو به عنوان مالک میبینن!    

مالک وبلاگی که هیچ کس نمی تونه ادعای مالک بودنش رو بکنه! 

من روز سی شهریور یه دفه ای تصمیم به ایجاد همکلاسی نگرفتم، شاید از حدود یه ماه قبلش تو ذهنم روش کار می کردم، و یه هفته قبلش هم بررسی رسانه های الکترونیکی دانشگاه و سرویس دهنده های وبلاگ رو شروع کردم تا ایجاد همکلاسی با کمترین نقص صورت بگیره! 

ولی بعد از این همه تلاش واسه پیشگیری از خطا، اون روز واقعا غافلگیر شدم! 

وبلاگی که شاید بزرگترین وبلاگ گروهی دنیاست، وبلاگی که پر از آدمای رنگارنگیه که برای تریبون ِ آزادشون در دنیای الکترونیک بی منت زحمت میکشن و واسش دغدغه دارن، به اسم منی بود که فقــــــــــــــــــــــــط ایجاد کنندش بودم!  فقط ایجاد کننده! همین!

حالا بعد از چند ماه در آستانه ی یکسالگی کار قشنگمون، از همتون عذرخواهی میکنم! 

باور کنید نه عمدا بلکه سهوا و از روی بی توجهی این مساله پیش اومد!  

نه من مالک این وبلاگم و نه هیچ کس دیگر، همکلاسی اگر مالکش یک فرد باشد، دیگر همکلاسی نیست، تا زمانی همکلاسی است که هر قسمت از وجودش متعلق به یک همکلاسی باشد! همکلاسیهایی که چونان تار و پود در کنار یکدیگر آرمیده اند!

---

---

---

---

به نام خدا  

یکسال پیش تو همین روزا، موقعی که داشتم فرم های مخصوص ثبت نام تو دانشگاه رو پر میکردم، یه جا نوشته بود که دوست دارید در دانشگاه چه فعالیتی داشته باشید، تا اونجایی که یادم میاد فقط اینو نوشتم: ایجاد وبلاگ گروهی دانشجویان دانشگاه صنعتی خواجه نصیر 

تو دبیرستان که بودم فعالیت های دانش آموزی زیادی داشتم، ولی موقع ورود به دانشگاه تصمیم گرفتم که فعالیت های دانشجوییم رو متمرکز تر کرده و متناسب با نوع رشته ام، فعالیت کنم! 

خوب چون رشتم IT بود کار با رسانه ی الکترونیکی رو ترجیح دادم و تصمیم گرفتم در تمام سالهای دانشجوییم روی رسانه های الکترونیکی کار کنم و کار کردن بیاموزم! 

تجربه ی ایجاد یه وبلاگ گروهی دیگه رو هم داشتم، برای همین تصمیم گرفتم رسانه ی الکترونیکی ای که انتخاب میکنم یه وبلاگ گروهی از نوع دانشجوییش باشه! 

هنوز هم از تصمیمی که گرفتم پشیمون نیستم و انرژیم برای ادامه ی سرویس دهی واسه همکلاسی کم نشده، اما واقعیت اینه که جز افتخار عضویت، دیگه چیزی از همکلاسی واسه من نمونده، اون وبلاگی که یه روزی خیلی راحت واسه مسائلش تصمیم گیری می کردم، حالا دیگه به همت همه ی همکلاسیهام، بلند ترین سکوی دانشجویان دانشگاه در دنیای اینترنه!  حالا دیگه توی خیلی از سرچ های دانشجویی خودنمایی میکنه!  صاحباش زیادن، کلی عضو داره و اونایی هم که عضوش نیستن ازش توقع دارن و احساس میکنن این رسانه واسه اونا هم هست! 

دیگه نمی تونم همینجوری به صـــــــــرف اینکه یه روزی با فشردن دکمه ی ایجاد وبلاگ، شروع کننده اش بودم، این حق رو به خودم بدم که تا ابد سرویس دهنده و مجری قوانینش باشم! 

حتی اون همکلاسی هایی که توش عضو نیستن و هر روز بهش سر میزنن و بدون اسم نظر میدن هم حق دارن تو سرنوشت رسانه شون دخالت کنن! 

همینجا اعلام میکنم، چنانچه یک تشکل دانشجویی ِ غیر سیاسی و یا هر دانشجوی مستقلی، شرایط انتخاباتی آزاد و سالم با حضور کلیه ی دانشجویان دانشگاه و به هدف انتخاب مدیری برای همکلاسی رو فراهم کنه!  بنده نام کاربری خودم رو عادی کرده و نام کاربری مدیریتی رو تقدیم منتخب دانشجویان خواهم کرد!     

و تا زمانی که شخصی برای مدیریت انتخاب نشده، با فرض اینکه هنوزم می تونید تحملم کنید، سرویس دادن رو ادامه خواهم داد... 

خواهش می کنم منو به خاطر همه ی خطاهایی که در این یک سال کردم، ببخشید... 

و باور کنید که به هیچ وجه احساس مالکیت بر همکلاسی را ندارم ...