به نظر تو عشق چیه؟

            به نظر تو عشق چیه؟

دیروز بر در معبد ایستادم و از رهگذران رمز و راز نیک و بد عشق را پرسیدم.

پیر مردی رنجور و آشفته از برابرم گذشت آهی کشید و کفت:(عشق نقطه ی ضعف طبیعی است که از حضرت آدم به ما ارث رسیده است.)

ولی جوانی سرزنده و زیبا فورا در پاسخ پیر مرد گفت:(عشق آن است که حال را به گذشته و آینده ی ما پیوند می دهد)

سپس زنی با چهره ای غمبار آهی کشید و گفت:(عشق زهر

 مهلک ماری سیاه است؛که ازغارهای جهنم بیرون می آید.زهری که به طراوت شبنم است؛و روح تشنه لب با لذت آن رامی نوشد؛ولی با اولین مستی نوشنده را بیمار می کند و به آرامی میکشد.)

سپس دوشیزه ای زیبا با گونه هایی سرخ به لبخند گفت:(عشق آن نوشیدنی است که ساقی آن نوعروسان سپیده دم اند؛و ارواح توانمند را توانایی بیشتر می بخشاید تا به سوی ستارگان پر کشند.)

پس از او مردی سیاهپوش با ریشی انبوه و گره ای در ابروان گفت:(عشق خردی الهی است که دید آدمی را به وسعت دید خدایان میکند)

بعد از او مردی نابینا که راه خود را با عصایی در دست می جست؛گفت:(عشق آن مه است که چشم روح را بر رازهای زندگی میبندد؛تا دل را تنها یارای آن باشد که اشباح لرزان آرزو را در میان تپه ها ببیند و طنین فریادها را از دره های سکوت بشنود.)

و کهنسالی نحیف که پاهایش را مانند کهنه پارچه ای بر زمین می کشید؛با صدایی لرزان گفت:(عشق آسایش جسم است در سکوت گور؛عشق آرامش روح است در ژرفای ابدیت)

سپس کودکی پنج ساله به خنده گفت:(عشق پدر و مادر من است؛و هیچ کس آن را نمیداند.این عشق است که پدر و ماردم را نگاه میدارد.)

چنین بود که تمامی رهگذران از عشق مانند تصویری از امید ها و ناکامی هایشان یادکردند؛و پرسشم را مانند گذشته بی پاسخ گذاشتند.

منبع:بوسه ی خورشید؛متنی از جبران خلیل جبران.