گریه کن گریه قشنگه

این خبرتصاویر بچه های  شهردرودزن رو نشون می ده. اگه تحملش رو ندارین مثل من نگاه نکنین! ولی بدونید و خبرداشته باشین تا اگه یه روزی به مناسبتی خواستین به بعضی ها رای بدین حداقل بدونین چیکار می کنین!

 

خیلی ها خاموش کردن چراغ بیت المال توسط علی رو دوست دارن چون از کیسه عربها بود. اگه چراغ بیت المال ایران برای دیگران روشن باشه ظاهرا شرع حکم دیگه ای می ده! اگه تمام ایران رو هم برای خارجی ها مصادره کنن که خیلی ها از خوشی به سقف آسمون می چسبن

 

گریه کن گریه قشنگه

گریه سهم دل تنگه

گریه کن گریه غروره

مرهم این راه دوره

گریه سهم دل تنگه

آقای شهردار! آقای رئیس جمهور!

این تصاویر را دیده اید؟؟؟ ( خیر ........چشمهای شما فقط غیر ایرانیان  را می بینند......فلسطین، سوریه،عراق ونزوئلا کوبا  سریلانکا.....این روز ها ایرانیان در سرزمین خود احساس غربت می کنند)

در خبرها آمده بود که شهردار محترم تهران مبلغ 3 میلیارد تومان را برای بازسازی لبنان اختصاص داد.

آقای شهردار این تصاویر را قبلا دیده اید؟

تصاویر کودکانی که به خاطر آتش سوزی در مدرسه و به خاطر نبود بخاری گازی و امکانات گرمایشی مناسب به این چهره افتاده‌اند ...

آیا ما کم حافظه شده‌ایم؟ آیا جناب شهردار یادی از این عزیزان کرده اند؟

آیا کمک به مردم روستایی و به دور از امکانات مملکت خودمون از بذل بخشش برای کشورهای دیگه واجب تر نیست؟

و بسیار پرسش های بی پاسخ دیگر ...

نرگس برای عکاس نمی‌خندد

برق نگاه معصومشان ‌با قاب‌های چوبی در دست که در آن ‌چهره‌هایی متفاوت از تصویر فعلی‌اشان را نشان‌ می‌داد، آتش به دلمان زد.

عمق نگاه نافذشان شرمسارمان کرد که چرا نباید یک بخاری استاندارد در کلاسشان می‌بود، و انگشت‌های ذوب شده‌ نرگس در کنار کتاب فارسی کلاس سوم ما را ناخودآگاه به یاد حسنک کجایی، تصمیم کبری، روباه و خروس و ده‌ها درس خاطره‌انگیز دیگر این دوره انداخت.

نمی‌دانیم وقتی به درس پترس فداکار می‌رسند، چه تصویری از انگشت پترس در ذهنشان شکل خواهد گرفت و حتی نمی‌دانیم آیا به خاطر گرمی مشعل دهقان فداکار، او را دوست می‌دارند. دخترکان و پسرکانی با قاب‌های بزرگ در دست که حسرت و رنج در چشمانشان موج می‌زند، بچه‌هایی که رنگ نداشته دیوار خانه‌اشان حکایت از جیب خالی والدینشان برای هزینه‌های سرسام‌آور درمان دارد و نمی‌دانیم چرا تا به امروز گره‌های چروک چهره‌‌هایشان که قرار بود ترمیم شوند، هنوز باز نشده است و این پرسش که آیا در میان سیل پزشکان این مرز و بوم کسی حاضر است با ظرافت انگشتانش مرهمی برای صورتکان این بچه‌ها باشد، ما را به خود مشغول کرده است.

نرگس در روستایشان می‌ماند، به دنبال مرغ خانه‌اشان می‌دود تا شاید با سر و صدای مرغ و خروس‌های خانه بتواند اندکی خود را تخلیه کند.

نرگس در کنار دیگر بچه‌های قربانی غفلت ما در کنار بچه‌های روستا برای گرفتن یک عکس حاضر می‌شود اما او برای عکاس نمی‌خندد.

نرگس دفتر مشقش را باز می‌کند، به زحمت و با کمک دست دیگر مداد سیاه را در دست می‌گیرد و در سطر اول می‌نویسد: ای کاش کلاسمان آتش نمی‌گرفت

به شهردار و رییس جمهور امیدی نیست، با امید اینکه این تصاویر در آینده فیلتر نشوند، این پست را برای دوستان و آشنایانتان بفرستید شاید به دست پزشکی میهن‌پرست و انساندوست برسد و درد این کودکانِ سرزمین خشکیده‌مان را مرهمی بخشد.

از دوستان عزیز هم خواهش میکنم

قبل اینکه مرا محکوم به سیاه نمایی کنند

کمی فکر کنند اگر جای اینکودکان بودند چه حالی پیدامیکردند با شنیدن خبر این همه بذل و بخشش

خداوند از سر تقصیرات همه ما که در قبال اینان مسئولیم

بگذرد