مادر عالمین!

                                      یا رب النور العظیم

                               

بأی ذنب قتلت؟..........    

غم به جراحت می ماند،یکباره می آید اما رفتنش،التیام یافتنش و خوب شدنش

با خداست.ودر این میانه ، نمک روی زخم و استخوان لای زخم و زخم بر زخم،

حکایتی دیگر است.حکایتی که نه می توان گفت و نه می توان نهفت.

حکایت آتشی که می سوزاند، خاکستر می کند اما دود ندارد،یا نباید داشته باشد.

مرگ پیامبر برای تو تنها مرگ یک پدر نبود،حتی مرگ یک پیامبر هم نبود،مرگ پیام بود،

مرگ شمع نبود، مرگ روشنی بود.

آنکه گفت((حسبنا کتاب الله))، کتاب خدا را نمی شناخت.

نمی دانست که یکی از دوثقل به تنهایی ، آفرینش را واژگون می کند،نمی فهمید که

با یک بال نه تنها نمی توان پرید که یک بال؛وبال گردن می شود و امکان راه رفتن بطئی

را از انسان سلب می کند.

و نه او که مردم هم نفهمیدند که کتاب بدون امام؛کتاب نیست؛کاغذ و نوشته ای

است بی روح و جان و نفهمیدند قبله بودن امام قبله نیست و کعبه بدون امام

سنگ و خاک است و قرآن بدون امام؛خانه ی بی صاحبخانه است.

هر کس بی صاحبخانه؛به میهمانی برود؛به یقین گرسنه بر می گردد.مگر آنکه خیال

چپاول داشته باشد و قصد غصب کرده باشد یا کودک و سفیه و مجنون باشد.

تو در مرگ رسول ؛هدم رساله را می دیدی و در مرگ پیامبر؛نابودی پیام را.

و حق با تو بود ؛ آنجا که تو ایستاده بودی؛همه چیز پیدا بود.تو از حوادث گذشته و آینده

خبر می دادی؛انگار که همه را پیش چشم داری.

                                

   برگرفته از کتاب کشتی پهلو گرفته                                                               

 انشاءالله ادامه دارد...........