...داستان یک همسایه...

بسم الله

...داستان یک همسایه... 

ساعت 11 شب بود که از خواب پرید!

... می گفتند داشت مثل هر شب وسایلش را جمع می کرد که از خواب پرید...

انگار کسی صدایش کرده باشد ... هراسان شد ... کبود از شوق ... دهانش کف کرده بود ...

و امروز صبح زود دلبندش را بر سر آرامگاهش ( بیدارگاهش! ) بردند تا مگر سردی خاک از داغ پدر بکاهد!!!

او نمی داند مرگ یعنی چه...   او فقط پدرش را می شناسد... او فقط هشت سال دارد !

چشمه ی چشمان کوچکش پر و خالی می شود از اشک ...

و شاید در دل کوچک تنگش، میان غوغای مادر چنین می گذشت :

لیوان آب نطلبیده مثل همیشه تشنه ی لبهای خشک توست پدر ... امشب هم پرش می کنم از آب زلال ... خنک ... گوارا ...

 اما به دستان کدامین خسته بسپارمش وقتی تو نیستی که به قیمت یک بوسه بخری از من...؟؟؟؟؟؟؟!!!!

آرزوهایم را با شنوایی که قسمت کنم بی تو؟  

... بی تو

.

.

.

و پدر اینبار هم او را در خواب ناز جا گذاشته بود و رفته بود مثل گرگ و میش هر صبح...

یاحق!