نه سبزی و نه خرمی

نوشت بهار، قلمش ایستاد.

نه سبزی به چشمش می‌آمد و نه خرمی.

نوشت نوروز، نشد.

اصلا چه فرقی داشت امروزش با دیروز.

نوشت سال نو، غمش گرفت.

حال و روز که نو نباشد، سال و ماه چه تفاوتی می‌کنند.

دیوان حافظش را باز کرد.

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش.

 بلند شد، خیره ماند و رفت. 

بیرون، سپیده دمان، تمام مردم یک شهر

آرزوهایشان را بر سر تنگ بلور، قسمت می‌کردند.

انگار نه انگار که اینجا، مردی در آستانه‌ی یک حیرت عظیم

بی حرف و آرزو، به میهمانی عید خاک می‌رود.