خانه ی دوست

این شعر و خودم خیلی دوست دارم امیدوارم شما هم خوشتون بیاد...

نرسیده به درخت ،

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است

ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سر بذر می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی ،

دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد

در صمیمیت سیال فضا ،خش خشی می شنوی:

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور

و از او می پرسی 

خانه ی دوست کجاست؟ 

                                                                            سهراب سپهری