موسی و قارون

اما چون از پیغمبری و کافری حرفی بمیان آمد داستان آن پیغمبر و آن کافر را

بدینگونه بیان کرد:

خداوند بزرگ به پیامبر خود موسی ،خطاب کرد که ای موسی !قارون با گریه و

زاری هفتاد بار تورا خواند و به تو روی آورد،لیکن تو حتی یک بار هم  به او

 جواب ندادی.در صورتیکه اگر یکبار به درگاه ما روی می آورد و ما را می

خواند،پلیدی بت پرستی را از جانش می شستیم و نور ایمان را در دلش پرتو

 افشان می ساختیم.اما ای موسی!!تو چه کردی؟  صد درد به جانش

 زدی،خاکسارش کردی و در دل خاک مدفونش ساختی،تو که او را نیافریده

 بودی که چنین از کفرش رنجه شدی....رنجه شدی که چرا ترا به خود نمی

 خواند و روی نیاز به درگاهت نمی آورد؟!؟!؟ اگر پروردگارش بودی چه

میکردی؟

 

 

آری ای مرغک گناهکار،خدایی که این چنین به کافران و بت پرستان بخشایش

می فرستد،شک مدار که تو و چون تویی را هم،اگر به توبه روی آورید نعمت

می بخشد.دریای بخشایش الهی دریغ نمی پذیرد. با قطره اشکی که از چشم ابر

فرو می اندازد،نعمت ها فرود می آورد و به بندگان میدهد.خدایی بدین

بزرگی،بنده را از چشم دور نمی دارد و اگر رو به آستان او گذارد،از آلایش

پاکش میکند و او را می آمرزد.

 نومیدی از درگاه پروردگار خود گناهی است بزرگتر از همه ی گناهان....

                   برگرفته از کتاب بسوی سیمرغ(منظومه منطق الطیر اثر عطار نیشابوری به نثر فارسی)