آن را که خبر شد ؛ خبری باز نیآمد ( سعدی )

خطاب به شخصی خاص که در این میان نیست و این نوشته را نخواهد خواند :

پٌستر مرتبط با این نوشته / اثر اینجانب در زمستانی گرم  .

خبر داری ؟

چند هفته ای است که  دوباره  به یکی  از داستان های من پاگذاشتی ..روز و شب درذهن من به این سو و آن سو میدوی مدام می خندی ..رشته خاطرات  گذشته را باز  میکنی ..

صحبت از عشق ورزیدن به معشوقه ای آن سوی مرزهاست ؛

ولی حرف من این است که این عشق نیست ! امتحان جغرافیاست که کـس

در آن نمره قبولی ندارد!! وتو تلخ می خنیدیدی و با لحنی خاص می پرسدی

"کیارش؟! داری عاشق می شوی؟!"

و من هر بار مغرور تر می گفتم که

گمان نمی کنم ! اصلا عشق چه رنگی است ؟!!

ولی حالا می توانم تمام رنگ هایش را از حفظ برایت بگویم و از تو نمره

بگیرم !..26 اسفند یک هزار و سیصد 85 ، وقتی   پیاده رو های تهران را

مانند زائری افسون شده قدم میزدم ، از وجود تو خبری نداشتم ! و امروز

26 اسفند یک هزار و سیصد  88 نه تنها از وجود تو باخبرم ؛ بلکه  معتقدم

که وجود من بی وجود تو خط مشی است در کرانه فصلی سرد . بگذار سال ها

بعد در دفتر خاطراتم بنویسم ؛

" سالی که تو رفتی ؛ سالی که تو را کم داشت ؛ سالی که غیبت دستهای تو زمستانش

را ابدی کرد و بهارش را به آرزوی شکننده بازگشت تو پیوند زد " ..

پ.ن: این داستان فاقد ارزش حقیقی است ؛