زنده باد فکر مخالف

یکی بود یکی نبود، خدا بود ولی حرمتی نبود

داشتم از راهروی همکلاسی گذر میکردم که دیوار نویسی هایی از جنسها و رنگهای مختلف دیدم.

جنسهایشان با یکدیگر فرق میکرد.

بعضی دیوار نویسی ها بیرنگ بودند.

بعضی هایش سبز بود. ولی در رنگ سبز تنش زیاد بود، در این رنگ همکلاسی ها نظرات مختلف داشتند و ... نظرات مختلف داشتند.

بعضی رنگ مهربانی داشت، آدمی از وجودشان لذت میبرد.

بعضی رنگ انتقاد داشتند. از همه چیز ناراحت بودن. از اجتماع، از فرهنگ، از یکدیگر، از این همه رنگ در همکلاسی و ...

رنگ در راهرو زیاد به چشم میخورد. رنگهایی زیبا ولی لکه ای این همه زیبایی را از بین برد. لکه ی توهین به یکدیگر، لکه حرمت یک دیگر را نگه نداشتن.

همه خطاب می کردند به یکدیگر (خطاب به آقای سبز، خطاب به آقای سیاه و ...)

همه اعتقاد خود را میدیدند، کسی به اعتقاد طرف مقابل احترام نمیگذاشت به غیر از عدهای قلیل.

چرا نمی توانم بگویم زنده باد فکر مخالف؟