صدا و سیمایی که قرار بود دانشگاه باشد !

راستی به
نظر شما 90 کجای فوتبال ایران است، آیا لزومی دارد هزینه بیت المال
صرف برنامه ای شود که در حال حاضر هیچ سودی به حال فوتبال ندارد
جز حاشیه پراکنی و آیا وقت آن نرسیده که ...

برنامه ای فقط برای جنجال آفرینی
کار به جایی رسیده که رسول صدرعاملی هم از فردوسی پور حمایت می کند!
تاج استعفا داد ،شمارس معکوس برای رفتن قطبی
دایی : فاتحه این فوتبال را خوانده ام.
به امضایشان پایبند نیستند چه رسد به قول شفاهی !
جای خالی عدالت در نظام سلامت کشور.
سلامت شهری ما بیمار است
_______________________
نمی‌توان مروّج بی‌اخلاقی بود،
اما مردم را به تهذیب نفس و اخلاقِ اسلامی دعوت کرد.
 این نمایشِ حوصله‌بر، دیگر تماشاچی ندارد آقای ضرغامی.
صداوسیما اگه عاقل بود یک میلیارد دلار برای خرید فیفا نمیداد که از تلوزیون بده.که اونم خیلی ها نگاه هم نمیکنند. میدونی چقدر نفت و گاز باید به فروش بره تا این پول بیاد اونوقت اینها اونو به فوتبال میدهند. نه تلوزیون برنامه خوبی داره نه مردم پول دارند که صداوسیما پول مردم را به تاراج فوتبال میده.میدونید یک میلیارد دلار یعنی چی؟ یک شهر رو میشه بازسازی کرد
____________________________
متن کامل نامه قطبی به این شرح است:
جناب آقای مهندس کفاشیان
ریاست محترم فدراسیون فوتبال ایران
با سلام و احترام
متاسفانه در برنامه تلویزیونی نود مورخ 16/1/1389
مطالبی تحت عنوان ترمیم کادر فنی تیم ملی فوتبال
ایران مطرح و از طرف مسوولان آن فدراسیون موافقت
اینجانب مبنی بر به کار گیری یک مربی خارجی
اعلام گردید. استحضار دارند بر اساس ماده 8 قرارداد
فیمابین ، کلیه اختیارات و تصمیمات فنی تیم ملی
فوتبال ایران برعهده سرمربی می باشد و یقین بدانید
هرگز موافقت خود را با همکاری در کنار مربی خارجی
اعلام ننموده و به هیچ عنوان نیز قبول نخواهم نمود.
مستدعی است به صورت شفاف در این مورد از طرف
آن مقام محترم اطلاع رسانی شود.
_________________-
فریدون حسن

باید فاتحه فوتبالی را که به این راحتی از کنار نامی چون غلامحسین پیروانی می گذرد خواند.
می گویند برنامه 90 مجالی است برای دور هم جمع شدن اتفاقات
فوتبال ، می گویند برنامه 90 محلی است برای دیدن کمبود ها و
کاستی های فوتبال و می  گویند...
همه اینها درست، اما وقتی هدف اصلی یک برنامه جنجال سازی و
ایجاد حاشیه و دامن زدن به آتش اختلافات باشد و بس ، دیگر نمی توان
از آن تعریف و تمجید کرد و به قول برخی مانند مجری آن از تضاد
و کاستی های فوتبال افسوس خورد چرا که آقای ظاهراً مجری از
دیدن این همه معضل افسوس که نمی خورد هیچ ، هر روز خوشحال تر و
خوشحال تر از قبل می شود از اینکه برنامه اش پرتنش تر و پرحاشیه تر از هفته
قبل روی آنتن می رود.

مدت هاست که برنامه 90 دیگر به اتفاقات فوتبال نگاه نمی کند ، چند
سالی می شود که جناب مجری منتظر است دو نفر خط و نشان بکشند
برای هم تا از آن برای برنامه اش استفاده کند. یکی را مقابل خود
بنشاند و دیگری را پشت خط تلفن تا باز به جان هم بیفتند و این بار
جلوی چشم علاقمندان به فوتبال از خجالت هم دربیایند. مدت هاست
آقای مجری در به در دنبال سوژه می گردد علیه فوتبالیست ها و چه
خوب از عهده این کار بر می آید تا درست لحظه ای را شکار کند که
شاید بازیکن مورد نظر از فرط ناراحتی کاری کرده باشد و بعد پشیمان.

اما چه فایده که جناب مجری سوژه دلخواه خود را به دست آورده و
ناراحتی آقای بازیکن هم دیگر ثمری ندارد.مدت هاست که جناب مجری به
فکر سازندگی در در فوتبال نیست. مدتهاست که جناب
مجری و برنامه نود به میدانی تبدیل شده برای برافروخته تر شدن آتش اختلافاتی میان اهالی فوتبال تا چندساعتی به هم بتازند و دست آخر هم هیچ. راستی به
نظر شما 90 کجای فوتبال ایران است، آیا لزومی دارد هزینه بیت المال
صرف برنامه ای شود که در حال حاضر هیچ سودی به حال فوتبال ندارد
جز حاشیه پراکنی و آیا وقت آن نرسیده که ...

ــــــــــــــــــــــــــــ

لودگی‌های رایج در سریال‌های تلویزیونی که به اسم طنز به خورد خلق داده می‌شود، آنقدر چندش آور شده که هیچکس حاضر نیست از آنها دفاع کند. سریال سازها در تحویلِ شوخی و تکیه کلام‌های اروتیک به مخاطبان، رقابتی جدی دارند.

ظاهرا مسئولان صدا و سیما از این طریق می‌خواهند اعتماد از دست رفته مخاطبانشان را به رسانه ملی برگردانند و به نوعی به آنها بقبولانند که اگر در اخبار سیاسی، ممیّزی سختگیرانه اعمال می‌شود، به دلیل رعایت مصالح امنیت ملی است وگر نه، صداو سیما رسانه‌ای است کاملاً آزاد، که حتی از شوخی‌های رکیک و جنسی برای مفّرح کردن اوقاتِ امّتِ همیشه در صحنه پرهیز نمی‌کند.

من خیلی آدمِ اخلاقی‌ای نیستم و حتّی پروای آن ندارم که بگویم از اخلاق و ادب مرسوم و معمول هم بهره‌ای ندارم؛ امّا آنچه را امروزه صداو سیما مروّج آن شده است، در تضادِ کامل با شعارهای رسمی متولیان آن می‌دانم و چنین تضادی را که معنای صریح ترِ آن «ریا» می‌شود، از هر بی‌ادبی و بی‌اخلاقی‌ای خطرناک‌تر می‌دانم.

اگر به خاطر داشته باشید، چندی پیش در توفان نزاع‌های سیاسی، دعوا به بیتِ بنیانگذارِ جمهوری اسلامی هم کشیده شد. بیت رهبر فقید انقلاب معتقد بود از نام و عنوانِ آن بزرگوار، در رسانه ملی استفاده ابزاری و سیاسی می‌شود. آقای ضرغامی امّا گفتند آرمان‌های امام در انحصار کسی نیست و بیت امام در دفاع از اهداف و آرمان‌های ایشان کوتاهی کرده است.

من به دعواهای سیاسی کاری ندارم، امّا معتقدم نباید تا این اندازه میان نظر و عملِ مدعّی فاصله باشد. آقای ضرغامی که خود را در پایبندی به آرمان‌ها و اهداف امام، صادق‌تر از حتّی بیت ایشان می‌دانند، حتماً خوب به خاطر دارند که هم ایشان فرمودند: « صدا و سیما باید دانشگاه باشد»؛ یعنی برای رسانه ملی که این روزها تبدیل شده است به بنگاهِ شادمانی، شأنی تعلیم و تربیتی قائل بودند، البته تعلیم و تربیت رسانه‌ای؛ که بدون شک با وعظ و خطابه تفاوت بسیار دارد.

این درست است که در روزگار ما «شعار»، ‌شأن و مرتبه ویژه‌ای یافته است و هرکس که خوب شعار بدهد، محترم‌تر و عزیزتر است؛ اما باور کنید، همه مردم چشم و گوششان بسته نیست؛ محمّد رضا شاه هم حرف‌های خوبی می‌زد، هم دعوی دینداری داشت و هم از اخلاق دم می‌زد، هم از استقلال کشور سخن می‌گفت و هم سودای توسعه و پیشرفت در سر داشت. اما کار به جایی رسید که با قسم و آیه هم نمی‌توانست صدقِ سخن خود را به اثبات برساند.

نمی‌توان مروّج بی‌اخلاقی بود، اما مردم را به تهذیب نفس و اخلاقِ اسلامی دعوت کرد. این نمایشِ حوصله‌بر، دیگر تماشاچی ندارد آقای ضرغامی.

فرهنگ > تلویزیون  - سیدعبدالجواد موسوی