گل پامچال
تداعی گر نام بازیگر
یادی از خسرو شکیبایی
نویسنده: ایلیا آریایی نژاد
امروز هفتم فروردین ماه سالروز تولد خسرو شکیبایی بازیگر صاحب لحن و فکور
حوزه بازیگری تئاتر و سینماست که بسیاری از خاطرات سالهای دور و نزدیک نسل
ما را با خود گره زده است؛ بازیگری که حنجره بهاری او یادآور مدرسه ای از
فن بیان بود و به قول یکی از منتقدان تئاتر جزو دو، سه بازیگری به شمار می
رود که در مقوله فن بیان مثال زدنی است.
خسرو
شکیبایی که قریب 40 سال پیش با ایفای نقش در نمایشنامه نویسنده و کارگردان
جوان آن دوره (محمود استاد محمد) از خود بازی خیره کننده ای به جا گذاشت،
شب بیست و یکم با ایفای نقش این بازیگر ناشناس نوید سال هایی را می داد که
مردی از تبار تئاتر به روی پرده نقره ای خواهد رفت و استعدادهای خود را در
این زمینه شکوفا خواهد ساخت. پیش از او هم مجید مظفری با ایفای نقش در
درامی از همین نویسنده با عنوان «آسید کاظم» بازی خوبی را پشت سر گذاشته
بود. با این حال هر دو این نمایش ها از سوی منتقدان با نقد روبه رو شدند.
شاید برآورد آنها هم این نبود که فی المثل روزی، روزگاری بازیگری از آن
تئاترها چنان رشد خواهد کرد که بر صدر حرفه بازیگری معاصر تکیه خواهد زد.
خسرو
شکیبایی یک دهه بعد و در سال 61 با فیلمی از کیمیایی به سینما آمد.
شکیبایی در این فیلم اگرچه خوب ظاهر شد، اما اوج کاری او8 سال بعد با
هنرنمایی خیره کننده اش در فیلم هامون به وقوع پیوست، نمودی از بازی حسی و
شاعرانه، احاطه تام و تمام بر دکلاماسیون کلاسیک و مدرن ادب پارسی و سیطره
کامل بر کلمات و ادای دقیق مخرج های آوایی و زبانی از ویژگی های بازی
منحصر به فرد شکیبایی در این کار بود؛ بعدها پای ثابت برخی دیگر از فیلم
های مهرجویی شد، اما او همان آقای هامون بود که همچون پدیده ای در سینمای
ایران معرفی شد.
شکیبایی در تلویزیون هم نقش های غیرقابل انکاری را
به جا گذاشت؛ «روزی، روزگاری»، «خانه سبز» و... از جمله این سریال های
ماندگار بودند.
شکیبایی در دوران فعالیت حرفه ای خود در 49 فیلم
ایفای نقش داشت و هر کدام از آنها دارای ویژگی های خاص خود بودند؛ به طوری
که با یادآوری هر کدام از آنها صنف وحرفه بازیگری همچون فنی اصولی و
تکنیکی در ذهن مخاطب شکل می بندد.
روزنامه ایران
7/1/1389
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گل پامچال
