اینجا کشتارگاه مرغ های تخم طلاست... /

گاهی پیش میاد یه متن خوب که منبع اصلیش یه وبلاگ ساده و معمولیه، با نویسنده ی گمنامش، صدها بار در سایت ها و وبلاگ های مختلف کپی و پیست میشه،‌ در واقع توجه خیلی ها رو به خودش جذب میکنه، به همکلاسی که برسه

ممکنه در زمانهای مختلف توسط چند نویسنده چند بار منتشر بشه، این وضعش تو اینترنته،‌ خارج از اینترنت مردم در موردش صحبت میکنن،‌"امروز یه متنی خووندم تو اینترنت که میگفت:...." ، شاید به صورت اس ام اس هم بین صدها نفر مبادله بشه!

تو یه روزنامه منتشر بشه و ....

این متن خواندنی همه جا رو میگرده ولی هیچکس نمی دونه نویسنده ی متن کیه!

کسی حتی یاد هم نمیکنه از نویسندش،‌ انگار که متنه از اولش هم بی نویسنده بوده، دو تا سیاره خوردن به هم و این متن به وجود اومده!

تو عصر اینترنتی ما با این فرهنگ ِ‌ موجودی که بین مردم غالبه اگر صد نفر قابلیت سعدی و حافظ شدن رو داشته باشن، یک نفرشون هم مطرح نمیشه،‌ یک نفرشون هم اعتماد به نفس لازمه رو پیدا نمیکنه،‌ به میزانی که باید حمایت نمیشه!

سعدی رو در نظر بگیر،‌ یه شاعر بوده ولی اگر مردم زمانه اش فرهنگ درستی نداشتن،‌ الان هیچ اسمی ازش نبود درست مثل خیلی از نویسنده های گمنام عصر ما که انتشار متناشون تو فضای اینترنت مثل اینه که هنرشون رو تو سطل زباله پرت کرده باشن!

تو عصر کاغذ و پوست مردم شعر سعدی رو حفظ کردن، منتشر کردن،‌ بهش بها دادن، اسم سعدی رو بالا بردن و تشویقش کردن اما تو عصر اطلاعات هیچکس نیست که حرفی از حقوق نویسنده بزنه، همه فقط متنش رو میخوان و توجهی ندارن به اینکه به یک متن اکتفا کردن از یک نویسنده که میتونه با تشویق مردم رشد کنه مثل این میمونه که بخوایم مرغ تخم طلا رو سر ببریم...

نویسنده های بزرگی رو میشناسم که تو عصر خودشون با این فرهنگ خاص مردمشون،‌ هیچوقت شناخته نشدن و نمیشن!

اگه من و تو لااقل ذکر منبع اینترنتی رو یاد بگیریم، خیلی از سعدی ها و حافظ ها،‌ نه، ‌لااقل خیلی از شاگرداشون قدم علم خواهند کرد...

---

منظورم صرفا متن های ادبی نبود، نویسنده ی هر متن خوبی با هر موضوعی،‌ اگه تشویق بشه رشد خواهد کرد!