اسب سرکش در سینه لیلی...

لیلی گفت: موهایم مشکی ست مثل شب...حلقه حلقه و مواج..دلت توی حلقه های موی من است. نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟

نمیخواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟

 بیا ادامه ی مطلب!

(هه هه!!فکر کردی عکسشو گذاشتم موهاشو ببینیییی؟!!؟)

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت:نه! نمیخواهم..گیسوی مواج لیلی را نمیخواهم...دلم را هم.

لیلی گفت:چشمهایم جام شیشه ای عسل است....شیرین!نمیخواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟شیرینی لیلی را؟

مجنون چشمهایش را بست و گفت:هزار سال است عکسم ته جام شوکران است...تلخ!تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت:لبخندم خرمای رسیده ی نخلستان است.خرما طعم تنهاییت را عوض میکند...نمی خواهی خرما بچینی؟

مجنون خاری را در دهانش گذاشت و گفت:خار را دوستتر دارم.

لیلی گفت:دستهایم پل است.پلی که مرا به تو میرساند..بیا و از این پل بگذر...

مجنون گفت:اما من از این پل گذشته ام.آنکه میپرد دیگر به پل نیازی ندارد.

لیلی گفت:قلبم اسب سرکش عربی ست!بی سوار و بی افسار.عنانش را خدا بریده...این اسب را با خود میبری؟

مجنون هیچ نگفت.

لیلی که نگاه کرد مجنون دیگر نبود؛تنها شیهه ی اسبی بود و ردپایی بر شن!

لیلی دست بر سینه اش گذاشت...صدای تاختن می آمد!

اسب سرکش اما در سینه لیلی نبود...