بخشی از خطبه امام رضا (ع) درباره امام و امامت

    

                         ما گداییم و تو سلطان مولا مولا

          چه شود کز سر احساس نظر لطف و عنایت فکنی سوی گدایی

                ای شه طوس که سرچشمه الطاف خدایی

                  جان ما باد فدایت که ولی نعمت مایی

اگر نام رضا باشد رضا را 

ابوالحسن یا مولا یا مولا

www.samentv.ir  

سلام به امام عصر ، یگانه منجی عالم ، آقا جان کی می شود که بیایی ،

چشم ها همه خیره به در ، قلب ها همه غرق دعا ، همه جا ذکر خداخدا

تا که تو بیایی و آسمان زیبا همه جا گلباران ، عطر گل نرگس نورباران

، فرشته های آسمان هر کدام از دیگری سبقت می گیرند ، مژده دهید ما

را - عطر گل یاس رسید ، باز کنید راه را ، گم شده زهرا رسید ،

ای سلاله زهرا به خاطر کوچک بودن دست ها و دل هایمان هم که شده

، به خاطر ما کوچولوها هم که شده ، زودتر بیا ، ما قول می دهیم

دیگر کار بد نکنیم ، هر چند که ما بدیم ، اما تو ما را ببخش...

         من خیلی دوست دارم شما را از نزدیک زیارت کنم، همیشه برای سلامتی

     شما تسبیح می زنم و دعا می کنم که هر جا هستید ، سلامت باشید ،

بزرگترین آرزوی من این است که شما را ببینم.

           فاطمه السادات عقیلی 9 ساله از کردکوی ، استان گلستان

بخشی از خطبه امام رضا (ع) درباره

امامت و امام

روی تپه  

آتشی روشن است

اولین روزهایی که امام رضا (ع) به « مرو » رسیده بودند در یک
روز جمعه ، مردم در مسجد جامع جمع شده بودند که بحث
درباره « امامت » در گرفت. هر کسی حرفی می زد و با آن یکی
مخالف بود. از این جا به بعدش را از قول « عبدالعزیز بن مسلم »
بخوانید که از یاران امام(ع) بوده است :

« من خدمت آقایم رفتم و گفت و گوی مردم را به عرضش
رساندم. او لبخندی زد و فرمود: « ای عبدالعزیز ، این مردم
نفهمیدند ، فریب خوردند و از آرای صحیح ، غافل شدند. پیامبر
از دنیا نرفت تا آنکه نشانه های دین را برای امتش بیان کرد ، راه
ایشان را روشن ساخت و علی (ع) را به عنوان پیشوا و امام منصوب
کرد. امام است که حلال خدا را حلال و حرام او را حرام کند ،
حدود خدا را به پا دارد، از دین خدا دفاع کند و با حکمت و اندرز
و حجت رسا مردم را به طریق پرودگارش دعوت نماید. امام
آب گوارای زمان تشنگی و رهبر به سوی هدایت و نجات بخش
از هلاکت است. امام اتش روشن روی  تپه است. وسیله گرمی
سرمازدگان و رهنمای گمشدگان است. هر که از او جدا شود،
هلاک شود. امام ابری است بارنده ، بارانی است شتابنده ،
خورشیدی است فروزنده ،‌سقفی است سایه دهنده ، زمینی است
گسترده ، چشمه ای است جوشنده و برکه و گلستان است. امام
همدم و رفیق ، پدر مهربان ، برادر برابر ، مادر دلسوز به کودک و
پناه بندگان خدا در گرفتاری سخت سات. امام ، امین خداست
در میان خلقتش و حجت او بر بندگانش و خلیفه او در بلادش.
امام ، یگانه زمان خود است ، کسی به هم طرازی او نرسد.
دانشمندی با او برابر نباشد و جایگزین و مانند و نظیری ندارد.
همانا چون خدای عزوجل ، بنده ای را برای اصلاح امور بندگانش
انتخاب فرماید ، سینه اش را برای آن کار باز کند و چشمه های
حکمت در دلش گذارد و علمی به او الهام کند که از آن پس از
پاسخی درنماند و از درستی منحرف نشود. پس او معصوم است
و تقویت شده و با توفیق و استوار گشته و از هر گونه خطر و
لغزش و افتادنی در امان است. خدا او را به این صفات ، امتیاز
بخشیده تا حجت رسای او باشد بر بندگانش و گواه برمخلوقش
و این بخشش و کرم خداست که به هر که خواهد عطا کند و
خدا داری کرم بزرگی است.»

خطبه امام از کتاب اصول کافی شیخ کلینی. ترجمه سیدجواد

مصطفوی ، جلد یک نقل شده است.

ترس با ناکامی همنشین است.

                                  «امام علی (ع) غررالحکم/6639»

پیامبر فرمود :

که هر کس دوست داشته باشد که چون من

زندگی کند و چون من بمیرد و در باغ بهشتی که پروردگارم
پرورده جای بگیرد ، بعد از من علی را و دوست او را دوست
بدارد و به پیشوایان بعد از من اقتدا کند که آنان عترت من
هستند و از طینتم آفریده شده اند و از درک و دانشی ویژه
برخوردار گردیده اند.
و وای بر آن گروه از امت من که برتری آنان را انکار
کننند و پیوندشان را با من قطع نمایند که خداوند شفاعت مرا
شامل حال آنان نخواهد کرد.

---------------------------------------------------------

امام رضا (ع) می فرمایند :

به خداوند خوشبین باش ، زیرا هر که به خداوند خوشبین
باشد ، خدا با گمان خوش او همراه است و هر که به رزق و
روزی اندک خشنود باشد ، خداوند به کردار اندک او خشنود
باشد ، و هر که به اندک از روزی حلال خشنود باشد ، بارش
سبک و خانواده اش در نعمت باشد و خداوند او را به درد
دنیا و دوایش بینا سازد و او را از دنیا به سلامت به داراسلام

(بهشت ) می رساند.