پاهایم و کمی از خودم .

پاهایم؛

اولین کسانی بودند که فهمیدم تا "همیشه" پا به پایم میآیند ..

به روی آنها ایستادم و دنیا را کمی بالاتر از این سطح خاکی حس کردم ..

بلند شدم و بازی شروع شد ؛

این معما شروع شده بود ، هر روز که می گذشت به تعداد کسانی که کم  کم به من  نزدیک می شدند افزوده می شد و تنها کسی که از من دور بود تو بودی ؛  ولی خب نمی دانستی !

از آن روز ها گذشته و روز ها نوع آمده !

از شما که پنهان نیست ،  تنها کسی که دم و باز دمم را مدام حس   می کرد و می کند ، ساز دهنی  کوچکم  هست  که از کف دست قدش تجواز نکرده ! امروز بهش گفتم هیچ دقت کردی من با تو نفس می کشم ؟  ولی نفمید ! مال من از نوع زبان نفمش است ! نمی فهمد ..

فقط با من می خواند ..

همان طور که من میزدم و او می خواند

به عکس ها روی میزم نگاه کردم ؛ همه را از زمین !

نه از زمان گرفته ام !

آری من از زمان و فقط از زمان عکس  می گیرم .

برای باور های خویش عکس میگرم نه برای باور شما ها ، حالا این  وسط آدمی از باورهای من لذت ببره بر احساس من منت گذاشته ؛ همین نه بیشتر !

عکس هایم را  که  نگاه می کنم ، اخلاق ها بدم را بیشتر از همیشه با خود همراه  و یکی می بینم .. ( چند نفر هستنید حتما خوش حال میشند ) سر به هوا، بیخیال، ده تا هندونه رو با یه دست بر میدارم وآخرشم همش با هم می ریزه،  هنوز هم پرحرفم و  حساس ، تا اونسر دنیا کم طاقت و بی صبرو هزارتای دیگه که خوب بیشتر از این جرات گفتن ندارم!

و تنها پاهایم شاهد تمام حرف هایم .

در این عکس کیارش مظفری و چند نفر دیگه که اگر دوست داشتند خودشون میگند