زندگی...

بسم الله 

دلم برخاستنی به ناگاه میخواهد و گریختنی گرامی از سر فریاد 

دلم غاری میخواهد و خوابی سیصد ساله و یارانی جوانمرد...

میخواهم چشم برهم بگذارم وندانم که آفتاب کی بر می آید وکی فرو میشود وندانم که کدامین قرن از پی کدام قرن میگذرد. 

        وکاش چشم که باز میکردم دقیانوس دیگر نبود و سکه ها از رونق افتاده بود... 

من آدمی هزار ساله ام که هزاران بار گریخته ام به هزار غار پناه برده ام و هزاران بار به خواب رفته ام...اما هرجا که رفته ام دقیانوس نیز با من است. 

...من خوابیده ام واو بیدار مانده است 

دیگر اما گریختن و غار و خواب سیصد ساله به کار من نمی آید.من کجا بگریزم از دقیانوسی که در من نفس میکشد وبا چشم های من به نظاره مینشیند وچه بگویم از او که نه بر تختخود که بر قلب من تکیه زده است وآن سواران که از پی من  می آیند..نه در راهها که در رگهای من میدوند... 

چه بگویم که گریختن از این دقیانوس گریختن از من است وشورش بر او شوریدن بر خودم...! 

نه....ای خدای خوابهای معرفت وغارهای تنهایی..من دیگر به غار نخواهم رفت ونه دیگر به خواب که این دقیانوس که منم به هیچ خوابی به بیداری نخواهد رسید. 

فردا... 

فردا روز مصاف من است و دقیانوسم..بی زره و شمشیر وبی کلاه..تن به تن و رویا رو 

زیرا که زندگی نبرد آدمی است و دقیانوسش.