سی و دو شب از یلدا که بگذریم

{پیش فرض}من می گویم.  تو می فهمی. پس ما هستییم

فرانسیس پونژ

{رابطه } ار تو نوشتن قدغن ؛ پچ پچ و نجوا قدغن !

نا شناس

{ سبز }

 

تو ایستاده بودی ؛ او ایستاده بود ، من ایستاده بودم ، ما ایستاده بودیم .. همه و همه نسبت ها را می داستتند ؛ نسبت من ، تو ، آنها ، دوست دختر ، سنگ ، دشمن ، رفیق  ، دوست  ؛ همه از آشنایی های نزیدک ی که دور شده بودند و در حد سلام و احترامی متقابل باقی مانده اند با خبر بودند .. و امروز بر خلاف همه آن روز ها من بودم و آفتاب  و آخر دنیا !

صحبت با آنها با لهجه دیوار هم نتیجه پذیر نیست ،

می پرسم شما به کدام  پرنده معتقدید ؟ سنگ می زنند ، با اینکه زمستان است و دی دو روز است که تمام شده هنوز پروانه ها آواز سبز می خوانند این قدر که تمام کوه پایه سبز شده ، آخر تو دیگر چرا !! تو که آلاله تابستانی و با همه رنگینکمان ها نسبت داری ! باور کن از خط های موازی دور نشدیم! هنوز هم می شود سبز نوشت ؛ مگر سبز را اینان رسم کردند !

مریم سالها سبز می نوشت ،  100 نفر دی گرم سراغ دارم که سبز می نوشتند .. حالا سبز را بگیرید از روی شانه های این جمعه چتر بر می داریم و می رویم ؛ کم که نداریم این هم رویش حساب کردم تا دی ماه دیگر  دقیقا بیش از سی صد شب دیگر هنوز وقت هست ، می شود آنقدر سبز بنویشم  که لهجه ام هم سبز شود !

از غروب آفتاب آخر دنیا هیچ چیز  نمی شود  نشوت جز این عکس .